02 (207)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Tajemniczerozmowy trwają.Zapisujemy zakłócenia gęstości przestrzeni i porozszyfrowaniu języka zdołamy odczytać treść transmisji. Tego dnia Niebianie ponownie zwrócili siębezpośrednio do nas.Zrozumiałem to natychmiast po przejrzeniuzapisu.Nasi korespondenci wyliczali pierwiastki, powtarzając w swoimjęzyku naszą niedawną transmisję.Deszyfratory przekształciły wstępny szkickodu w precyzyjny słownik.Od tej chwili mieliśmy wspólny język. Podyktowałem telegram zaaprobowany przez całą załogę:„Lecimy z daleka.W Plejadach zaatakowało nas osiemnaście statków kosmicznych.Widzieliśmy potworne zniszczenia układów planetarnych, gdzie dawniej kwitłożycie rozumne". Byliśmy wraz z Olgą w laboratorium falprzestrzennych, kiedy nadeszła nowa depesza.Deszyfratory Niebian pracowałynie gorzej od naszych.Korespondenci przekazali lakoniczny tekst:„Zrozumieliśmy.Niezwłocznie zawracajcie.Grozi wam zguba.Uciekajcie pełnąmocą silników". Spojrzałem wstrząśnięty napobladłą Olgę.Nie mogłem wydusić z siebie słowa. - Co to znaczy?.- zacząłem wreszcie, ale niezdołałem skończyć. Ryknęła syrena alarmu bojowego.Leonid i Osima wzywali nas do sterówki. .20. Po ogłoszeniu alarmu bojowego informacje o sytuacjiwokół statku, w normalnych warunkach docierające jedynie do sterówki,przekazuje się wszystkim członkom załogi, a MUK nieustannie sumuje i uogólniaich opinie.W takich chwilach dowódcą staje się zespół ludzki i nominalnydowódca dysponuje władzą jedynie w takim zakresie, jaki niezbędny jest dorealizacji kolektywnej woli załogi, w której jego osobista wola spełnia rolęważną, lecz nie decydującą. Leonid był ponury,ale spokojny.Osima wyglądał na zdenerwowanego.Zajęliśmy swoje miejsca i Osimapowiedział: - Szliśmy z prędkością stu dziesięciujednostek.Rozkazałem automatom zmniejszyć prędkość o dwadzieścia procent.Po wyhamowaniu okazało się, że szybkość wynosi nie osiemdziesiąt dziewięć, leczdziewięćdziesiąt sześć jednostek.Wokół nas samorzutnie znika przestrzeń wtempie około siedmiu jednostek świetlnych. Olgazamyśliła się.Tajemnicze niknięcie przestrzeni mogło mieć związek z odebranymprzez nas groźnym ostrzeżeniem.Ale czemu ktoś przyspiesza nasz lot, skoro i takidziemy w obszarze nadświetlnym? - Musimy zdecydować -powiedziała wreszcie co teraz robić.Zagłębiać się nadal w skupiskogwiezdne, czy też wycofać się, jak radzą nieznani przyjaciele? - Lub wrogowie - zaoponował Leonid.- Nie jestemprzekonany, że depesza pochodzi od przyjaciół.Proponuję kontynuować rejs. MUK zawiadomił, że załoga popiera Leonida.Przykro było po długiej podróży uciekać przed nie wiadomo czym.Na Zieminie zrozumiano by zresztą takiego postępowania.Nawet nowy telegram naszychzagadkowych korespondentów: „Macie jeszcze czas na ratunek! Wracajcie,bo mkniecie ku zgubie!" nie zmienił naszej decyzji.Nadałem tylko nasząodpowiedź: „Kontynuuję rejs.Na czym polega niebezpieczeństwo?" - Póki będą się zastanawiać, sami postaramy sięzrozumieć, co się dzieje - powiedziała Olga.- Trzeba będzie zmieniać prędkości.Na początek dodamy ze trzydzieści jednostek. Powykonaniu przez automaty rozkazu mieliśmy sto dwadzieścia jednostek.Niezaobserwowaliśmy dodatkowej anihilacji przestrzeni.Jeśli poprzednio ktośstarał się przyspieszyć nasz lot, to obecna prędkość mu odpowiadała. - Zwolnijmy teraz o te same trzydzieści jednostek, aleetapami - rozkazała Olga. Na rubieży stokrotnejprędkości światła pojawiły się oznaki zewnętrznej ingerencji.W miarę hamowaniata ingerencja nasilała się.Szybkość własna statku zmniejszyła się dosześćdziesięciu jednostek, natomiast prędkość sumaryczna wynosiłasiedemdziesiąt pięć jednostek świetlnych, a więc ktoś dodawał nampiętnaście jednostek.Przez jakiś czas lecieliśmy z tą prędkością, niezmniejszaliśmy własnej i nie dodawano nam zewnętrznej.Wrogowieścieśniają świat - przypomniałem sobie komunikat przekazany przez Spychalskiegona Ziemię.Oto ich ścieśnianie świata, myślałem.Wygrzebują własnąprzestrzeń gwiezdną, aby podprowadzić nas na dystans ciosu grawitacyjnego.Ryzykują równowagę kosmiczną swojego światka, aby tylko zniszczyćprzeciwnika. - Anihilatory napędowe stop! -powiedziała Olga.- Wyhamować lot swobodny! Wkrótcenie wydatkowywaliśmy na ruch ani jednego alberta, a gwiazdolot pędziłnaprzód z prędkością dwudziestu pięciu jednostek świetlnych.Ktośintensywnie pochłaniał leżącą na naszej drodze przestrzeń. Odbiorniki pochwyciły nowy komunikat.Tym razemtrudno go było rozszyfrować.Pojawiły się zakłócenia, jedna fala nakładałasię na drugą.„Wpadliście do stożka ścieśnienia.anihilacja dotrzydziestu dwóch świetlnych.jeszcze czas.peryferie.uciekajciepełną mocą.okrutni.niestety bezsilni.wracajcie." - Jasne - powiedziała Olga [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ pdf @ download @ ebook

Podobne