[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.na rys.27 "ma" nogi).Czêsto cytowanym modelem sieciowym jest model Quilliana (1968), który stanowi symulacjê fragmentu pamiêci semantycznej, odnosz¹cej~siê do taksonomii zoologicznej (por, rys.28).Poszczególne wêz³y tej pamiêci tworz¹ hierarchiê po³¹czer5 podrzêdnoœci-nadrzêdnoœci, przy czym za³o¿eniem tego modelu jest t0, ¿e cechy przypisane poszczególnym wêz³om nie powtarzaj¹ siê ju¿ na poziomie podrzêdnym, na którym zapisane s¹ tylko cechy charakterystyczne dla tego poziomu.Tak wiêc cechy w³aœciwe np.kanarkowi "œpiewa", "jest ŸÃ³³ty" wi¹Ÿ¹ siê bezpoœrednio z wêz³em reprezentuj¹cym kanarka, natomiast "ma pióra" ³¹czy siê z ptakiem, "oddycha" z krêgowcem.Wynika z tego, ¿e cecha "ma pióra" charaktery¿uje kanarka poœrednio poprzez wêze³ nadrzêdny "ptak", a cecha "oddycha" oddalona jest oder5 o dwa wêz³y.Wynika z tego dalej, ¿e czas przetwarzania infarm8cji67Rys.28.Model pamiêci semantycznej wedlug M.R.Quilliana (1968) zwi¹zanych z tak¹ reprezentacj¹, np.czas oceny prawdziwoœci zdañ stwierdzaj¹cych powy¿sze relacje, powinien zale¿eæ od odleg³oœci tego typu po³¹czeñ.I rzeczywiœcie, w badaniach przeprowadzonych przez Collinsa i Quilliana (1969) czas oceny prawdziwoœci zdania "kanarek jest ¿Ã³³ty" by³ krótszy od czasu oceny prawdziwoœci zdania "kanarek ma pióra", a ten krótszy od czasu oceny zdania "kanarek oddycha".Jednak¿e dalsze badania nie potwierdzi³y powszechnoœci tej zasady w pamiêci semantycznej, dopuszczaj¹c tym samym mo¿liwoœæ wielokrotnych czy redundantnych zapisów tej samej cechy na ró¿nych poziomach hierarchii pojêciowej.Podstawow¹ jednak spraw¹, której przedstawiony na rysunku 28 model nie potrafi³ rozwi¹zaæ, to sprawa wagi poszczególnych cech dla charakterystyki danego wêz³a i wagi czy te¿ reprezentatywnoœci poszczególnych egzemplarzy dla danej kategorii, które to sprawy akcentowa³y teorie cech semantycznych i teorie prototypów.Konkurencyjna grupa.teorii dotycz¹cych pamiêci semantycznej, tzw.teorie cech semantycznych (Bierwisch, 1969; Rips, Shoben i Smith, 1973; Smith, Shoben i Rips, 1974; Le Ny, 1979), opiera³y siê na tradycyjnej koncepcji zbioru cech istotnych dla danego pojêcia, co siê czêsto wyra¿a³o w przyjmowaniu wymiarów semantycznych, na których mo¿na umieszczaæ wszelkie pojêcia i miejsce pojêcia na wielu ró¿nych wymiarach decyduje o jego znaczeniu.Niektórzy autorzy (np.Bierwisch, 1969; Le Ny, 1979) postulowali istnienie zbioru cech podstawowych (jak np, ¿ywotnoœæ, policzalnoœæ itp.), za pomoc¹ których mo¿na definiowaæ wszelkie pojêcia.Idea, ¿e ka¿de pojêcie mo¿na wyodrêbniæ za pomoc¹ jego cech istotnych, czyli koniecznych i wystarczaj¹cych, jest ide¹ bardzo star¹, wywodz¹c¹ siê od Arystotelesa i od jego czasów dominuj¹c¹ w myœleniu europejskim.W badaniach psychologicznych nad reprezentacj¹ pojêæ pojawi³ siê jednak problem cech, które nie s¹ cechami definicyjnymi, a jednak odgrywaj¹ wa¿n¹ rolê w rozumieniu danego pojêcia.Tak np.Rips, Shoben i Smith (1973) wyodrêbnili obok cech definicyjnych jakiegoœ pojêcia jego cechy charakterystyczne, które, mimo ich znacznej wyrazistoœci, nie s¹ cechami koniecznymi i wystarczaj¹cymi do okreœlenia danego pojêcia.Cech¹ tak¹ jest np.cecha latania dla ptaków, która pe³ni wa¿n¹ rolê przy ich identyfikowaniu, nie jest jednak cech¹ definicyjn¹, gdy¿ mog¹ istnieæ ptaki, które nie lataj¹ (np.strusie).Ten tok rozumowania przypisuj¹cego ró¿n¹ wagê poszczególnym cechom sk³adaj¹cym siê na dane pojêcie, ale id¹cy dalej, tj.akcentuj¹cy z kolei fakt, ¿e poszczególne egzemplarze danej kategorii nie przynale¿¹ do niej w takim samym stopniu, doprowadzi³ do pojawienia siê trzeciej grupy teorii, tzw.teorii prototypów, któr¹ najpe³niej wyra¿a koncepcja Eleonor Rosch.Autorka ta, zajmuj¹c siê kategoriami naturalnymi, stwierdzi³a, ¿e w ocenach badanych ~ przez ni¹ osób poszczególne egzemplarze danej kategorii okaza³y siê lepszymi a inne gorszymi jej reprezentantami (np.jab³ko jest lepszym przyk³adem owocu ni¿ figa, gdy¿ wiêcej osób wymieni³o jab³ko jako przyk³ad kategorii owoc).Wydaje siê to nielogiczne, gdy¿ przynale¿noœæ do jakiejœ kategorii nie mo¿e byæ stopniowalna, coœ albo nale¿y do danej kategorii, albo nie, i z punktu widzenia logiki arystotelesowskiej dany przedmiot albo ma cechy istotne dla danej kategorii i do niej nale¿y, albo nie ma i nie nale¿y.W badaniu pojêæ naturalnych okaza³o siê, ¿e granice miêdzy nimi s¹ p³ynne i ¿e egzemplarze danej kategorii mo¿na uporz¹dkowaæ od lepszych do gorszych jej reprezentantów.Rosch (a za ni¹ i inni autorzy, por.Trzebiñski, 1981 ) wyró¿ni³a czêœæ centraln¹ danej kategorii (rdzeñ w terminologii Trzebiñskiego), któr¹ okreœli³a terminem prototyp.Im bardziej dany egzemplarz podobny jest do prototypu danej kategorii, tym lepszym jest jej reprezentantem.Bli¿ej koncepcjê Rosch przedstawiamy w rozdziale o jêzyku.Teoria prototypów wi¹¿e siê te¿ doœæ œciœle z teori¹ schematów.Ze wzglêdu na ogólniejszy charakter teorii schematów omawiamy j¹ w podrozdziale poœwiêconym rozwa¿aniom nad teoriami pamiêci.Funkcjonowanie prototypów w naszej pamiêci zosta³o te¿ potwierdzone w badaniach nad tworzeniem sztucznych kategorii pojêciowych, które to badania przeprowadzili M.I.Posner i S.Keele (1968).Jako prototypy stosowali oni przypadkowe uk³ady kropek (rys.29A przedstawia trzy spoœród stosowanych w tych badaniach prototypów)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]