[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ju¿ William James w 1890 r, w swoich Principles of psychology (Zasady psychologii) odró¿nia³ pamiêæ pierwotn¹ (krótkotrwa³¹) i wtórn¹ (trwa³¹).Rozró¿nienie miêdzy pamiêci¹ œwie¿¹ a pamiêci¹ trwa³¹ wprowadzi³ w swojej pracy z 1949 r.D.Hebb, jak te¿ D.E.Broadbent (1958), który jako pierwszy zastosowa³ pojêcie przetwarzania informacji do badañ nad pamiêci¹ (por.te¿ wyniki eksperymentu Petersonów (1959) (s.26), jednak w tym czasie wiêkszoœæ autorów uznawa³a jednorodnoœæ procesów pamiêci.Argumenty za tym ostatnim stanowiskiem przedstawi³ A.W.Melton w artykule z 1963 r., atakuj¹c dychotomiczny podzia³ procesów pamiêci.Twierdzi³ on, ¿e w œwietle istniej¹cych faktów teoria interferencji wyjaœnia zapominanie zarówno procesów krótkotrwa³ych, jak i d³ugotrwa³ych.Nie ma, jego zdaniem, potrzeby przyjmowania dwóch rodzajów procesów, skoro stosuj¹ siê do nich te same prawid³owoœci.Artyku³ ten sta³ siê inspiracj¹ wielu pomys³Ã³w badawczych dotycz¹cych rodzajów pamiêci.W efekcie w wielu pracach (Atkinson i Shiffrin,1971; Peterson,1966; £uria, 1973; Konorski, 1969; So³tysik, 1970; Posner, 1969; Sperling, 1960, 1967; Coltheart, 1972) zaczêto rozró¿niaæ dwa, a nawet trzy rodzaje pamiêci, wyodrêbniaj¹c ponadto tzw.pamiêæ sensoryczn¹.Omówimy te trzy rodzaje i przedstawimy dowody przemawiaj¹ce za ich istnieniem, jak te¿ ogólny model mechanizmów pamiêci, wy³aniaj¹cy siê z tych badañ.Pamiêæ s(r)nsorycznaPamiêæ sensoryczna dotyczy przechowywania przez pewien czas po zakoñczeniu dzia³ania bodŸca sensorycznego efektów tego dzia³ania.Czas ten jest bardzo krótki, dlatego te¿ £uria (1973) u¿y³ tu terminu pamiêæ ultrakrótka.Pocz¹tkowo odkryto jeden rodzaj pamiêci sensorycznej, tzw.pamiêæ ikoniczn¹ zwi¹zan¹ ze zmys³em wzroku, nastêpnie wyodrêbniono pamiêæ zwan¹ echem, zwi¹zan¹ ze zmys³em s³uchu.Baddeley (1976) postuluje jej istnienie dla ró¿nych zmys³Ã³w, wyodrêbniaj¹c dodatkowo pamiêæ: smakow¹, wêchow¹, kinestetyczn¹ itp.Pami~æ ikonicznaTrzecim rodzajem pamiêci, wyodrêbnionym oprócz pamiêci krótkotrwa³ej i d³ugotrwa³ej, by³a pocz¹tkowo tzw.pamiêæ ikoniczna (Neisser, 1967).Okreœla siê te¿ j¹ czasem jako efekt Sperlinga (1960), który jako pierwszy wykaza³ eksperymentalnie istnienie tego rodzaju pamiêci.On to wprowadzi³ ciekaw¹ modyfikacjê do typowego eksperymentu nad zakresem pamiêci bezpoœredniej polegaj¹cego na krótkiej ekspozycji (ok., pó³ sekundy) uk³adu liter lub cyfr (w liczbie kilkunastu); ekspozycjê tê poprzedza instrukcja dla badanego, aby stara³ siê zapamiêtaæ jak najwiêcej z prezentowanych liter lub cyfr.Badany pamiêta zwykle oko³o 4 - 5 elementów.W eksperymencie Sperlinga badanym eksponowano w czasie pó³ sekundy karty z literami u³o¿onymi w trzech rzêdach, po cztery litery w ka¿dym.Modyfikacja polega³a na tym, ¿e badani mieli nastêpnie wymieniæ nie wszystkie z eksponowanych liter, lecz tylko te, które znajdowa³y siê w okreœlonym rzêdzie.To, który rz¹d ma byæ odtworzony, wskazywa³ badanym sygna³ w postaci tonu, podawany bezpoœrednio po ekspozycji liter: wysoki ton oznacza³ rz¹d górny, œredni - rz¹d œrodkowy, a niski ton odnosi³ siê do dolnego rzêdu (por.rys.15A).Osoby badane przed ekspozycj¹ karty z literami nie wiedzia³y, który rz¹d liter maje ¿ niej odtworzyæ, potrafi³y jednak dok³adnie wymieniæ litery z oznaczonego odpowiednim tonem rzêdu.Technika ta nosi nazwê odtwarzania czêœciowego w porównaniu z poprzedni¹, zwan¹ odtwarzaniem ca³oœciowym.Wynika z tego, ¿e badani przez.pewien czas po ekspozycji musz¹ przechowywaæ w pamiêci nie tylko te cztery, lecz wszystkie dwanaœcie liter, z których dopiero wybieraj¹ odpowiedni rz¹d liter (por.rys.15B).Sperling zbada³ nastêpnie, jak d³ugi mo¿e byæ odstêp czasu miêdzy100~c vOdtwarzanie cz~œciowe E~ 50 Nn Wysokoœæ tonuvOdtwarzanie caroœciowe 0Z Q B R Wysoki d M C A W Œredni0.50 1.0 T K N F Niski Czos [w sek.) podania tonu ~o ekspozycji kortyRys.15.a) Przyklad karty z eksperymentu Sperlinga.b) Odtwarzanie czêœciowe i caloœciowe.(Wed³ug: G.Sperling, 1960.)zakoñczeniem ekspozycji karty a podaniem tonu.Wyd³u¿aj¹c ten odstêp do pó³ sekundy, stwierdzi³ stopniowe pogorszenie siê wyników, zaœ po przekroczeniu tego czasu osoby badane nie potrafi³y wymieniæ wiêcej elementów ze wskazanego rzêdu ni¿ z jakiegokolwiek innego.Wyniki te wskazuj¹, zdaniem Sperlinga, ¿e obraz wzrokowy pozostaje przez jakiœ czas (u³amek sekundy) w tak zwanym przez niego magazynie pamiêci wzrokowej (pamiêæ ikoniczna w terminologii Neissera, 1967), gdzie nastêpnie zanika (zaciera siê) bardzo szybko.Je¿eli prezentowany obraz ma byæ zapamiêtany d³u¿ej, musi zostaæ przetworzony tak, aby móg³ byæ przechowany w sposób bardziej trwa³y.Ton wskazuje, które elementy prezentowanego obrazu wzrokowego maj¹ zostaæ zakodowane trwalej.Sperling (1963) wyraŸnie podkreœla wzrokowy charakter pamiêci ikonicznej.Je¿eli pole widzenia w czasie pomiêdzy ekspozycj¹ karty z literami a podaniem tonu jest ciemne, to czas trwania pamiêci ikonicznej wynosi, jak to podaliœmy powy¿ej, pó³ sekundy; je¿eli natomiast pole widzenia bezpoœrednio po ekspozycji bodŸca zostanie silnie rozjaœnione, to pamiêæ ikoniczna zostaje upoœledzona.Podobnie,.gdy pole widzenia zostanie wype³nione jakimœ z³o¿onym bodŸcem (np.pl¹tanin¹ bia³o-czarnych kwadracików), tzw.szumem wzrokowym, pamiêæ ikoniczna w.ogóle zanika.Zjawiska te nosz¹ nazwê nastêpczego maskowania wzrokowego.Pamiêæ ikoniczn¹ mo¿na wiêc sobie wyobraziæ jako œladowe trwanie bodŸca, co wielu psychologów i fizjologów zak³ada³o od dawna w swoich teoriach.Zas³ug¹ Sperlinga jest pokazanie parametrów czasowych i innych tego procesu.Przetwarzanie i kodowanie informacji zarejestrowanych przez pamiêæ ikoniczn¹ odbywa siê ju¿ jednak poza ni¹.To przetwarzanie rozpoczyna siê najpewniej natychmiast po ekspozycji bodŸca, obejmuje wszystkie elementy przechowywane w magazynie pamiêci ikonicznej, jednak¿e ze wzglêdu na krótkotrwa³oœæ tego przechowania nie wszystkie z tychelementów, jeœli jêst ich wiêcej ni¿ 4~5, zd¹¿y siê przetworzyæ.Dodatkowy sygna³, jakim w eksperymentach Sperlinga by³ ton, wskazuje, które elementy maj¹ byæ przede wszystkim przetwarzane
[ Pobierz całość w formacie PDF ]