01 (210)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale skrzydlaci mieszkańcy układu wywołali szeptyi śmiech na sali.Rzeczywiście przypominali wyobrażenia starożytnych na temataniołów, dlatego tak ich też nazwali odkrywcy Charles Wingdock i Zofia Kogut.Anioły z Płomienistej B mało się zresztą różnią od skrzydlatych istotzaludniających planety pozostałych stu trzydziestu gwiazd zgrupowanych wHiadach, może są odrobinę niżsi i mniej wśród nich osobników czteroskrzydłych.Wszystkie Anioły są wybuchowe i skore do bitki, rzadko które większe zebranieodbywa się u nich bez rękoczynów.Pokazano nam bójkę na placu ich miasta -puchze skrzydeł przesłonił wszystko jak mgła, łopot był tak głośny, że w uszachdzwoniło.A już ich mieszkania na planetach tej dalekiej gwiazdy zupełnie namiwstrząsnęły: ubogie parterowe baraki o tak niskich i wąskich drzwiach, że biedneAnioły nie wlatują do nich, lecz wpełzają z podkulonymi skrzydłami.W układachplanetarnych centralnych gwiazd w Hiadach mieszka się wygodniej, bo Aniołybudują tam do odpoczynku i do snu komunalne pałace z szerokimi portalamiwejściowymi, a właściwie wlotowymi. Pokazano namrównież, jak te istoty śpią - pokotem na podłodze w ciemności i ścisku, krzycząci zrywając się, kiedy opanują je senne majaki.Później zapłonęły rozszyfrowaneobrazy snów. Najpierw ujrzeliśmy postać z oddalizaskakująco podobną do człowieka.Postać wypływała ze skłębionej mgły przedsnu irozjarzała się w miarę tego, jak sen się pogłębiał.Wkrótce stało się jasne, żeto równocześnie człowiek i nieczłowiek, ktoś słabszy i jednocześnie silniejszyod człowieka.Patrzyły na nas spokojnie ogromne oczy, pełne rozumu i dobroci.Długie loki spadały na ramiona.Galakt podniósł rękę, na której wiło się pięćpalców, tak jest, wiło się, a nie poruszało.Podrapał się w brodę jednym z tychruchliwych palców i położył rękę na piersi, tak że dwa palce były wyciągnięte doprzodu, trzy zaś wygięły się do tyłu ku grzbietowi dłoni.Ręce wywarły na mniejeszcze większe wrażenie niż twarz. Na drugim obraziebył krajobraz - malinowoczerwone skały i tak samo jaskrawoczerwony płynuderzający o nie falami (grzbiety fal były zielonkawe ) oraz ogromnebłękitnozielone słońce wschodzące nad malinowym płynem.Krajobraz był takzłowieszczy, że skóra mi ścierpła, i nie od razu pojąłem, że pokazują nam poprostu jedną z planet Płomienistej B.Na skałę wszedł Galakt otoczonyskrzydlatymi mieszkańcami planety.Był od nich prawie dwukrotnie wyższy.WzrostGalakta, jak zakomunikowała maszyna, wynosił dwa metry siedemdziesiątcentymetrów.Na sali podniósł się gwar: Galakt o pół metra przewyższał rosłegoczłowieka! Obejrzawszy go dokładnie przekonałem się, że to ten sam osobnik,którego widzieliśmy w pierwszym obrazie.Galakt rozglądał się, osłaniając jednąręką oczy przed jaskrawymi promieniami pełznącej ku górze gwiazdy dziennej, adrugą przyjacielsko poklepywał po ramionach tłoczące się wokół niego cztero- idwuskrzydłe karzełki. Spoza skał pojawił się drugiGalakt, starzec z siwą brodą i siwymi włosami, i podszedł do pierwszego.Obajbyli ubrani w stroje podobne do starożytnych okryć ludzkich: jaskrawozielone,swobodnie spływające z ramion płaszcze. „Co nowego?" -zapytał starzec, a ja zdumiałem się, że mówi ludzkim językiem.Dopiero po chwilipojąłem, że WKA tłumaczył na nasz język senne widzenia Aniołów. „Wroga nie ma - odpowiedział młody.- Żadnych śladówNiszczycieli". „Niszczyciele są podstępni i zjawiająsię zawsze niespodzianie - odrzekł na to starzec.- Bądźmy ostrożni".Wpatrzylisię w milczeniu w czerwone morze.Obraz zaczął blednąć. - Zapisano na czwartej planecie Płomienistej Bzakomunikował WKA.- Kolejny zapis pochodzi z ósmej planety tego samego układu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ pdf @ download @ ebook

Podobne