02 (212)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pojawiły się zakłócenia, jedna fala nakładałasię na drugą.„Wpadliście do stożka ścieśnienia.anihilacja dotrzydziestu dwóch świetlnych.jeszcze czas.peryferie.uciekajciepełną mocą.okrutni.niestety bezsilni.wracajcie." - Jasne - powiedziała Olga.- Radzą uciekać, póki mamyjeszcze czas i starcza nam mocy. - Wróg przyciągającynas do siebie zakłóca transmisję, aby rady przyjaciół do nas nie dotarły -dodałem.- Sądzę, że trzeba postępować odwrotnie, niż tego sobie życzy wróg -kontynuowała Olga.- W tej sytuacji należałoby chyba jednak wycofać się na razieze skupiska.Wrócić tu zawsze zdążymy. - Nie rozumiem,czego się boisz? - powiedział Leonid ze złością.- Wdepeszy powiedziano, że maksymalne ścieśnienie przestrzeni wynositrzydzieści dwie jednostki świetlne, my zaś rozwijamy pięć tysięcyjednostek! Jeśli zajdzie potrzeba, przebijemy się przez ich osłonę jak nosorożecprzez ściankę namiotu! Nalegam na kontynuowanie wyprawy, gdyż na razieżadne z jej zadań nie zostało wykonane! Leonidłatwo wpada we wściekłość, kiedy ktoś mu się opiera.Jego czarna skóra szarzeje,oczy robią się całkiem białe, spod uchylonych warg ukazują się zęby.Zawsze też wybiera spośród wielu możliwości tę, która daje najwięcej szansna bójkę.W starożytności byłby zapewne wodzem bitnego plemienia.Ale póki dowalki nie doszło, jego rady trzeba traktować z wielką ostrożnością.Zresztą wtym wypadku stałem po jego stronie. Olga zwróciła siędo mnie: - Eli, a fale przestrzenne? Wiedziałem, co jąniepokoi.Jeśli zginiemy, razem z nami przepadnie nasze odkrycie, tak potrzebneludzkości.Ile czasu minie, zanim inni na nie natrafią? Czy wobec tego mamyprawo poddawać szalonemu ryzyku jej dobro? Ale któż dowiódł, że nasze ryzykojest szaleńcze? - Jestem za kontynuowaniem wyprawy.Narazie nie widzę powodów do paniki. - Niechaj więc znówMUK się wypowie - powiedziała Olga. MUKoświadczył, że jedynie dowódca nalega na powrót, wszyscy zaś pozostaliczłonkowie załogi żądają kontynuowania rejsu. -Muszę się więc podporządkować większości powiedziała Olga z troską wgłosie. Leonid uruchomił anihilatory. .21. Doskonale pamiętam swoje odczucia, kiedy wtargnęliśmyw gęstwę ogromnego zbiorowiska gwiezdnego.Nie przypuszczałem wtedy nawet,że nasz ryzykowny wypad omal nie zakończy się tragicznie dla gwiazdolotu, a jasam na wiele miesięcy stanę się inwalidą.Byłem jednak wówczas w kiepskimnastroju.Spoglądałem na płonącą gwiezdną sferę i wszystko mi w duszy aż drżałoz niepokoju.Świetnie ten stan pamiętam. Siedziałem na zewnętrznym fotelu, obok Leonid, za nimOlga i Osima.Prędkość statku wzrastała i wszystko dokoła nieuchwytnie sięzmieniało.Gwiazdy były już nie punkcikami, lecz ziarenkami grochu błyszczącymijak malutkie księżyce.Szczególnie jasne gwiazdy otoczone były koronami.Gęstość gwiazd setki, jeśli nie tysiące razy przewyższała tę, do jakiejprzywykliśmy w okolicach Układu Słonecznego.Ale cały ten majestat był groźny,emanowało zeń tajemnicze niebezpieczeństwo. Z zadumywyrwał mnie głos Osimy: - Trajektoria statku wiedzieku gwieździe widocznej obecnie pod kątem czterdziestu pięciu stopni.Wskazał mi ciało niebieskie połyskujące w bok od kursu.Dzieliło nas od niegokilka lat świetlnych, lecz jego jasność absolutna była wyższa od wszystkichznanych mi dotychczas gwiazd.Był to typowy czerwony superolbrzym.Wpobliżu świeciły inne, słabsze gwiazdki. - Komputerowicoś się pomyliło - odezwał się Leonid.- Nie zamierzałem wcale lecieć kursem kutej gwieździe.Czerwony gigant pozostanie z boku. Oglądałem gwiazdę przez lunetę mnożnika.Okrążałyją trzy planety.Wszystkie trzy wydawały mi się dziwne, gdyż zbyt silniebłyszczały.Analizatory określiły ich skład.Planety były metalowe. W przestrzeni działy się niezwykłe rzeczy.Ktośnieustannie nadawał fale, ktoś inny natychmiast je gasił.Deszyfratorynie potrafiły sobie poradzić z plątaniną informacji i zakłóceń.Zniewyobrażalnego chaosu udało się jedynie wydobyć wielokrotnie powtarzanesłowa: „Nie wolno!" - Nieznani przyjaciele zewszystkich sił starają się przekazać nam jakąś wiadomość, nieznani wrogowieenergicznie temu przeciwdziałają - powiedziałem. - Niewątpliwie ich wiadomość odnosi się do tej gwiazdy- odezwała się Olga.- Mamy ją już pod kątem trzydziestu pięciu stopni do kursu.Jesteśmy na nią znoszeni, a ktoś ostrzega, że nie wolno tam lecieć. - Nazwijmy ją Groźną. Leonid, przekonawszy się, że MUK się nie mylił,wyrównał kurs.Teraz Groźna zaczęła się oddalać.Zdrzemnąłem się w fotelu. Kiedy obudziłem się, rozdrażniony Leonid spierał się zOsuną.Okazało się, że przed nami pojawiła się grupka gwiazd, czerwonych ibiałych olbrzymów równie jasnych jak Groźna.Znosi nas na nie przy całkowiciewyłączonych anihilatorach, gdyż przestrzeń przed nami jest gwałtownie niszczona.MUK ustalił, że znaleźliśmy się w obszarze przestrzeni o wysokim stopniuzakrzywienia i poruszamy się po krzywej geodezyjnej, zbliżając się donieznanego punktu.Zakrzywienie przestrzeni zmienia się i wygląda na to, że nasiwrogowie swobodnie ją regulują. - Trzeba zawrócići wyrwać się poza krzywiznę nalegał Leonid.- Kiedy rozniesiemy w strzępyich krzywoliniową metrykę, wrogowie zaprzestaną prób dyktowania namkierunku lotu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ pdf @ download @ ebook

Podobne