02 (639)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. - Moje ucho nie słyszy wołań, gdyż rozlegają się zbytdaleko od Układu Słonecznego.Któż zresztą woła? Kogo bierzecie w obronę? Dopająków i węży dodajecie świerszcze i dla nich gotowiście ryzykować istnieniemludzkości! Czyżbyście nie pojmowali, z jakim potężnym przeciwnikiem świadomienas skłócacie? Andre już zginął, nie wiadomo dlaczego i po co, a wamjeszcze tego mało? - Andre został porwany -powiedziałem.Serce zabiło mi mocno, bałem się, że głos mi zadrży.- Jestemprzekonany, iż Andre żyje. Romero powiedział: - A propos naszego nieszczęśliwego przyjacielaAndre.Ciągle pan powtarza, że nie zginął, lecz został porwany.Sądzę, iżnikt nie wątpi, że chętnie oddałbym własne życie, aby go uratować.Ale jeśli mambyć szczery, to byłoby lepiej dla nas i dla całej ludzkości, a nawet dla takprzez pana ukochanych półrozumnych gwiezdnych zwierzaków, gdyby Andrezginął w walce z niewidzialnym. - Czy pan zdaje sobiesprawę z tego, co pan mówi, Pawle? - Całkowicie.Andrezbyt wiele wie na temat osiągnięć ludzkości.Nie wie natomiast, czym sątortury, fizyczne i moralne.Jeżeli Niszczyciele znają chociażby takątechnikę przesłuchań, jaką stosowano w lochach starożytnych władcówZiemi.Pan mnie rozumie? Na to również nieodpowiedziałem.Myślałem o losie oczekującym Andre, jeśli został przyżyciu.Miły i genialny, rozpieszczony i miękki Andre najmniej z naswszystkich zdolny był znieść gwałt i cierpienie.„Eli! Eli!" - krzyczałznikając.Dlaczego on, czemu nie ja! Gdyby mi pozwolono zamienić z nim losy, zjaką ulgą i radością bym to uczynił! Po statkuprzetoczył się ryk syreny, zabrzmiał władczy głos Leonida: - Wszyscy na miejsca! Statki wroga w przestrzenioptycznej! Alarm bojowy! .14. Alarm! Alarm! Alarm! - huczał statek. Moje stanowisko bojowe znajdowało się przypulpicie wielkich deszyfratorów MUK.Wypadłem z klubu, gdzie sięnaradzaliśmy, do sali obserwacyjnej, gdyż stamtąd miałem najlepszą łącznośćz deszyfratorami.Wraz ze mną biegli na swoje stanowiska alarmowe inniczłonkowie załogi.Hałas trwał jeszcze parę chwil, a potem w gwiazdolociezapanowała pełna napięcia cisza. Byliśmy gotowi dowalki. Do walki! Przez niemal pięćset lat ludzkość nieużywała tego słowa w jego pierwotnym znaczeniu.Istniało jeszcze wjęzyku jako słownikowe kuriozum, jak temat do uczonej rozprawy oprzeszłości, lecz nie stała już za nim rzecz najważniejsza - działanie.Ludziemego pokolenia, piętnastego już z kolei pokolenia nie znającego wojny,utracili wojowniczość.Urodziliśmy się w pokoju i w wiecznym pokojupowinniśmy umrzeć, tak nam się przynajmniej wydawało.O nie, nie byliśmyzniewieściali, duch nasz nie osłabł.Po prostu od dawna zapomnieliśmy, czym jestwojna.Siła nie stanowiła już na Ziemi argumentu i byliśmy szczerzeprzekonani, że pozbyliśmy się nawet instynktu walki. Ale okrutne okoliczności narzuciły nam walkę i wkażdym z nas natychmiast obudził się wojownik.Skupieni trwaliśmy na swychstanowiskach bojowych, w milczeniu oczekując na atak.Wróg w swym szaleństwienapadł na nas i musi być surowo ukarany - myślał każdy z nas.MUK nieustanniesumował nasze myśli oraz odczucia i niezwłocznie meldował je dowódcy statku:były niemal identyczne.Około setki kobiet i mężczyzn, starych i młodych,zrównoważonych i porywczych, poważnych i wesołych stało się nagle jednymorganizmem, ożywianym nieugiętą wolą i wspólnym rozumem.Na statku panowałacisza pełna pasji i napięcia. Byliśmy gotowi dowalki! Wtedy zobaczyliśmy krążowniki przeciwnika [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ pdf @ download @ ebook

Podobne