Juliusz Verne Dzieci kapitana Granta

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wielkie krople, spadaj�ce na powierzchni� jeziora, rozpryskiwa�y si� w tysi�ce iskier, po�yskuj�cych przy �wietle b�yskawic.Czy deszcz ten zapowiada� koniec burzy? Czy na tem tylko mia�o si� ko�czy� przera�enie i obawa biednych podró�nych? Nie.W�ród najgwa�towniejszej walki tych ogni napowietrznych ukaza�a si� nagle kula p�omienista.Kula ta, wiruj�c przez kilka sekund w powietrzu, p�k�a, jak bomba, z ogromnym hukiem.Zapach siarki nape�ni� atmosfer�.Nasta�a chwila uroczystego milczenia, poczem s�ysze� si� da� gromki g�os Tomasza Austina, wo�aj�cego dono�nie.- Nasze drzewo si� pali!Nie myli� si�.W jednej chwili p�omie� ogarn�� ca�� zachodni� stron� drzewa, jakby by�o ogniem sztucznym, gotowym do zapalenia.Suche ga��zie, gniazda, biel g�bczasta podsyca�y ogie�.A przytem zerwa� si� wiatr i rozdmuchiwa� po�ar.Trzeba by�o ucieka�.Glenarvan i jego towarzysze schronili si� na wschodni� stron� ombu, nieogarni�t� jeszcze p�omieniem.Tymczasem ga��zie zacz�y trzeszcze�, �ama� si� i zwija� w ogniu, jak w�e �ywcem palone; g�ownie p�on�ce pada�y do wody, a unoszone jej p�dem, jeszcze zdala b�yska�y ogniem p�owym.P�omienie to wznosi�y si� do niezmiernej wysoko�ci, to obni�aj�c si� pod dzia�aniem wiatru, obleka�y ca�e drzewo w ca�un ognisty.Glenarvana, Roberta, majora, Paganela i obu marynarzy ogarn�o przera�enie.Dusi� ich dym g�sty; parzy�o gor�co niezno�ne; po�ar zagarn�� ni�sz� cz�� drzewa po ich stronie; nic nie by�o w stanie ugasi� go lub pohamowa�.Wko�cu po�o�enie sta�o si� nie do wytrzymania.Z dwu rodzajów �mierci trzeba by�o wybiera� mniej straszny.- Do wody! - krzykn�� Glenarvan.Wilson, którego ju� p�omienie dosi�ga�y, poszed� pierwszy za t� rad�, nagle jednak zacz�� wo�a�:- Ratujcie! ratujcie!Austin poskoczy� i dopomóg� mu wspi�� si� zpowrotem na pie�, pytaj�c o powód przestrachu- Kajmany! kajmany! - odpar� Wilson.I rzeczywi�cie, ca�y spód drzewa otoczy�y najstraszniejsze zwierz�ta z rodzaju jaszczurek.�uska na nich b�yszcza�a w �unie po�aru; Paganel pozna� je po ogonie sp�aszczonym, g�owie podobnej do �elezca lancy, oczach wypuk�ych i szcz�kach rozwartych a� do uszu prawie.Pozna� te okrutne aligatory, w�a�ciwe Ameryce, a zwane kajmanami w posiad�o�ciach hiszpa�skich.Potwory te, w liczbie oko�o dziesi�ciu, uderza�y silnie ogonami i gryz�y drzewo d�ugiemi z�bami swej dolnej szcz�ki.Na ten widok nieszcz�liwi podró�ni poczuli, �e s� zgubieni.Czeka�a ich �mier� straszna albo od p�omieni, albo te� od z�bów kajmana; nawet major rzek� g�osem, jak zwykle, spokojnym:- Mo�e by�, �e to ju� koniec ko�ca!Bywaj� chwile, w których cz�owiek staje si� bezw�adnym, a �ywio�y zwalczone by� mog� tylko przez inne �ywio�y.Glenarvan ob��kanym wzrokiem spogl�da� na ogie� i wod�, jakby zmówione na zgub� jego, nie wiedz�c sam, o jak� pomoc b�aga� ma niebios.Burza ju� s�ab�a, lecz wywi�za�a w atmosferze znaczn� ilo�� pary, której zjawiska elektryczne nada�y gwa�towno�� niezwyk��.W stronie po�udniowej powstawa�a zwolna ogromna tr�ba, jakby lejek z mg�y, podstaw� do góry, a wierzcho�kiem na dó� obrócony, który ��czy� wody kipi�ce z burzliwemi chmurami.Zjawisko to sun�o, wiruj�c z szalon� szybko�ci� i wci�gaj�c w siebie ogromn� kolumn� wody, a przez silny ruch wirowy zagarnia�o wszystkie okoliczne pr�dy powietrzne.W mgnieniu oka olbrzymia tr�ba rzuci�a si� na omb i obj�a wszystkie jego zagi�cia.Drzewo wstrz�sn�o si� a� do korzeni.Glenarvan odniós� wra�enie, �e kajmany wyrywaj� je pot�nemi swemi szcz�kami.Biedni podró�ni, trzymaj�c si� jeden drugiego, czuli, �e drzewo si� chyli, �e ga��zie jego z przera�liwem syczeniem zanurzaj� si� we wzburzonych wodach.Wszystko to by�o dzie�em jednej chwili.Tr�ba powietrzna przesz�a, nios�c gdzie indziej sw� niszcz�c� si��, a w pochodzie swym wypija�a wod� z jeziora, jakby chc�c je do dna wypró�ni�.Wtedy ombu, powalony na wod�, ulegaj�c dzia�aniu wiatru i pr�du, pocz�� p�yn��.Kajmany uciek�y; jeden tylko pozosta� i, pe�zn�c po korzeniach drzewa, zbli�a� si� z otwart� paszcz�k�, lecz Mulrady, porwawszy ga�� niedopalon�, silnem uderzeniem zgruchota� mu �ebra.Kajman stoczy� si� do wody, uderzaj�c jeszcze swym pot�nym ogonem.Glenarvan i jego towarzysze, uwolnieni od za�artego wroga, swobodniej rozsiedli si� na ga��ziach, do których wiatr ognia nie dopuszcza� - a drzewo w p�omieniach, rozdymaj�cych si� na podobie�stwo �agli ognistych, p�yn�o w cieniach nocy, jak statek niedopalony.XXVI.A T L A N T Y KPrzez dwie godziny p�yn�� tak ombu po ogromnem jeziorze, nie dobijaj�c nigdzie do l�du; po�eraj�ce go p�omienie gas�y poma�u; najgówniejsze zatem niebezpiecze�stwo tej dziwnej podró�y min�o.Major, uspokojony, lakonicznie zauwa�y�, �e nie by�oby nic dziwnego, gdyby si� ocali� zdo�a�.Pr�d wody, zachowuj�c pierwotny swój kierunek, popycha� ci�gle podró�nych z po�udniowo-zachodu na pó�nocno-wschód.Ciemno�� ponur�, zalegaj�c� niebo, przerywa�a zaledwie niekiedy tu i owdzie b�yskawica, a Paganel napró�no szuka� punktu oparcia na widnokr�gu.Burza jednak by�a bliska ko�ca: miejsce grubych kropli zast�pi� deszcz drobny, rozwiewany przez wiatr; chmury si� przerzedzi�y i rozpada� pocz�y, oczyszczaj�c sklepienie niebios.Ombu sun�� po bystrym strumieniu z nadzwyczajn� szybko�ci�, jakby go popycha�a jaka� niewidzialna si�a, ukryta pod jego kor�.Nie mo�na by�o przewidzie�, jak d�ugo tak p�yn�� b�dzie.Jednak�e oko�o trzeciej godziny z rana major zauwa�y�, �e korzenie dotyka�y zlekka gruntu.Tomasz Austin, oderwawszy jedn� z ga��zi, pocz�� ni� sondowa� g��boko�� i przekona� si�, �e grunt coraz si� podnosi.We dwadzie�cia minut potem silne wstrz��nienie ostrzeg�o podró�nych o nag�em zatrzymaniu si� ich statku improwizowanego.- L�d, l�d! - zawo�a� Paganel ogromnym g�osem.Opalone ga��zie uderzy�y o wynios�o�� gruntu.Nigdy zapewne �eglarze z wi�ksz� rado�ci� nie przybijali do l�du.Ska�a by�a im portem.Robert i Wilson rzuceni na p�aszczyzn� tward�, krzykn�li rado�nie, gdy nagle rozleg�o si� w powietrzu dobrze znane gwizdni�cie, pos�yszano t�tent kopyt ko�skich i wkrótce z po�ród cieni wynurzy�a si� wynios�a posta� Indjanina.- Thalcave! - krzykn�� Robert ucieszony.- Thalcave! - jednozgodnie powtórzyli wszyscy jego towarzysze.- Amigos! - zawo�a� Patago�czyk, który czeka� na podró�nych tam, gdzie, jak przypuszcza�, pr�d ich zniesie, bo i jego zniós� w to miejsce.Pochwyci� on ma�ego Roberta w ramiona i serdecznie do piersi przycisn��.Glenarvan, major i marynarze, uszcz�liwieni odzyskaniem wiernego przewodnika, u�cisn�li mu r�k� kolejno.Patago�czyk powiód� ich do szopy opuszczonej estancji.P�on�� juó tam ogie� suty, przy którym mogli si� rozgrza�, i piek�y si� zrazy pieczeni, z której wnet nie pozosta�o nawet okruszyny.Gdy za� wypocz�ci i syci byli w stanie zastanowi� si� nad swemi przej�ciami, wierzy� si� im nie chcia�o, �e unikn�li tylu niebezpiecze�stw: wody, ognia i gro�nych kajmanów argenty�skich.Thalcave w kilku s�owach opowiedzia� sw� przygod� Paganelowi, dodaj�c, �e dzielno�ci i nieustraszno�ci swego rumaka zawdzi�cza �ycie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ pdf @ download @ ebook

Podobne