[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pochwycił mnie i oszołomił jej blask.Dostrzegłem smugę światła i wiedziałem, że to jest początek. Znalazłem się zbyt blisko, zagubiony, by dostrzegać jeszcze ogólny układ, ale sploty migotanie, sprzężenie wszystkiego, co widziałem dookoła, budziło wątpliwość, czy trzy wymiary to dość, by wyjaśnić oszałamiającą zmysły złożoność, jaką miałem przed sobą.Od galaktycznej analogii umysł przeskoczył na przeciwny biegun, sugerując nieskończenie wymiarową przestrzeń Hilberta cząstek subatomowych.Było to jednak desperackie porównanie.Szczerze i zwyczajnie, nic z tego nie rozumiałem.Miałem tylko coraz silniejsze wrażenie - wywołane przez Wzorzec czy może instynktowne - że muszę przejść przez ten labirynt, by wkroczyć na nowy poziom mocy, jakiego pragnąłem. Nie myliłem się.Wessało mnie do wewnątrz, a moja pozorna szybkość nie zmniejszyła się wcale.Przelatywałem i wirowałem po ognistych drogach, przebijając niematerialne chmury lśnienia i blasku.Nie istniały tu obszary zwiększonego oporu jak we Wzorcu, a początkowy impet wystarczał, by przenieść mnie do centrum.Szaleńcza podróż wirem po Mlecznej Drodze? Tonący wciągnięty między ściany koralowych kanionów? Bezsenny wróbel przelatujący nad wesołym miasteczkiem w noc Czwartego Lipca? Tak myślałem, wspominając niedawne przejście w tej niezwykłej, odmienionej formie.I na zewnątrz, po wszystkim, koniec, w rozbłysku purpurowego światła, które odnalazło mnie, gdy patrzyłem na siebie z Klejnotem w ręku, obok Wzorca, potem patrzyłem na Klejnot, a Wzorzec był w jego wnętrzu i we mnie, wszystko istniało we mnie, a ja w nim; czerwień rozpływała się, gasła, zniknęła.Potem już tylko ja, Klejnot i Wzorzec, i na nowo odbudowane relacje podmiotowo - przedmiotowe, tyle że o oktawę wyżej - tak chyba najlepiej można to wyrazić - ponieważ istniało teraz pewne porozumienie, jakbym uzyskał dodatkowy zmysł, dodatkowy środek wyrazu.Wrażenie było niezwykłe i sprawiało satysfakcję.Aby je wypróbować, raz jeszcze podjąłem decyzję i nakazałem Wzorcowi, by przetransportował mnie gdzie indziej. A potem stałem w komnacie na szczycie najwyższej wieży Amberu.Wyszedłem na zewnątrz, na maleńki balkon.Widok uderzał swym podobieństwem do pozazmysłowej podróży, którą właśnie zakończyłem.Przez kilka długich chwil po prostu stałem tam i patrzyłem.Morze odbijające częściowo zachmurzone niebo, zabarwione blaskiem zachodu, było studium deseni.Chmury także ukazywały wzory delikatnego lśnienia i ostrych cieni.Wiatr przesuwał się ku morzu i zapach soli był mi chwilowo niedostępny.Czarne punkty ptaków wirowały i unosiły się w dali, ponad wodą.Pode mną pałacowe dziedzińce i tarasy miasta leżały rozwinięte w niezmiennej elegancji aż do krawędzi Kolviru.Ludzie na ulicach zdawali się maleńcy, niemal nierucbomi.Czułem się bardzo samotny. Wtedy dotknąłem Klejnotu i przywołałem burzę.Strona główna Indeks
[ Pobierz całość w formacie PDF ]