[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Dym. W chwilę póżniej strzeliły płomienie.Długa linia ognia przecięła mi drogę. I znowu rozległ się głos: - Kazałem ci zawrócić! Wiatr wiał od strony pożaru i pędził ku mnie płomienie.Odwróciłem się by uciekać, i zobaczyłem, że po bokach już mnie wyprzedzają.Trzeba czasu, by wytworzyć stan umysłu odpowiedni dla zmiany cienia, a ja straciłem koncentrację.Nie wierzyłem, bym zdążył skupić się na nowo. Ruszyłem biegiem. Linia ognia wyginała się przede mną, jakby zakreślając wielkie koło.Nie zatrzymałem się, by podziwiać precyzję rysunku, gdyż czułem już żar, a dym słał się coraz gęściej.Wśród trzasku płomieni wciąż słyszałem tętent kopyt. Jednak oczy zaczynały łzawić, a kłęby dymu dodatkowo utrudniały widzenie.Jak poprzednio, nie dostrzegłem żadnych śladów osoby, która zastawiła tę pułapkę.Tak, z całą pewnością ziemia drżała od biegu kopytnego zwierzęcia, zmierzającego w moją stronę.Krąg się domykał; płomienie strzeliły wyżej i zbliżyły się.Gdy koń z jeźdźcem przebili ognistą zasłonę, nie byłem pewien, czy nie nadciąga nowe zagrożenie.Jeździec ściągnął wodze, ale koń - kasztan - nie był zachwycony bliskością płomieni.Odsłaniał zęby, gryzł uździenicę, kilka razy próbował stanąć dęba. - Szybko! Za mnie! - krzyknął jeździec, a ja podbiegłem i wskoczyłem na grzbiet wierzchowca.Jeźdźcem była ciemnowłosa kobieta.Tylko przelotnie spojrzałem na jej twarz.Zdołała wykręcić w stronę, z której przybyła, i potrząsnęła uzdą.Kasztan pobiegł, lecz nagle stanął dęba.Udało mi się nie spaść.Kiedy przednie kopyta dotknęły ziemi, zwierzę zawróciło i pognało w stronę światła.Skręcił znowu, gdy był już prawie w ogniu. - Przekleństwo! - usłyszałem gos kobiety, gorączkowo szarpiącej wodze. Koń skręcił znowu, rżąc głośno.Z pyska kapała mu krwawa piana.Krąg się zamknął, buchał gęsty dym, a linia ognia była już bardzo blisko.W żaden sposób nie mogłem pomóc.Parę razy uderzyłem tylko piętami, gdy koń znów ruszył prosto. Wpadł w ogień po lewej stronie.Wył niemal.Nie wiedziałem, jak szeroki jest w tym miejscu pas płomieni, ale żar parzył mi stopy i czułem zapach palonych włosów.A potem bestia znowu stanęła dęba, jeździec krzyczał, a ja nie mogłem już utrzymać się na grzbiecie.Zsunąłem się w chwili, gdy przebiliśmy barierę ognia, i runąłem na wypaloną, dymiącą ziemię, gdzie przeszedł już pożar. Wznosząc chmurę popiołu upadłem między czarne, gorące grudy.Przetoczyłem się w lewo, zakaszlałem i mocno zacisnąłem powieki. Usłyszałem krzyk kobiety i wstałem niepewnie, przecierając oczy.Zdążyłem dostrzec, że kasztan się podnosi. Najwyraźniej upadł przygniatając jeźdżca.Odbiegł natychmiast i zniknął w chmurze dymu, a kobieta leżała nieruchomo.Podbiegłem do niej, zdusiłem iskry na sukni, sprawdziłem oddech i tętno.Otworzyła oczy. - Kręgosłup.pęknięty.chyba - wykrztusiła.- Nic.nie.czuję.Uciekaj.jeśli zdołasz.Zostaw mnie.I tak umrę. - Nie ma mowy.Ale muszę cię przenieść.O ile pamiętam, tu w pobliżu jest jezioro. Odwiązałem od pasa zwinięty płaszcz i rozłożyłem go na ziemi.Potem, jak najostrożniej, przesunąłem ją, owinąłem, by chronić przed ogniem, i pociągnąłem we właściwym - miałem nadzieję - kierunku.Przesuwaliśmy się przez zmienną szachownicę płomieni i dymu.Paliło mnie w gardle, oczy łzawiły bez przerwy, a spodnie zajęły się już ogniem, gdy wreszcie zrobiłem krok do tyłu i poczułem, że stopa zapada się w błoto.Szedłem dalej. W końcu stałem w wodzie po piersi i podtrzymywałem ją.Pochyliłem się i odsunąłem z jej twarzy brzeg płaszcza. Miała otwarte oczy, ale puste spojrzenie.Nie poruszała się.Zanim jednak zdążyłem sprawdzić puls, wydała świszczący jęk, a potem wymówiła moje imię. - Merlinie - wyszeptała chrapliwie.- Przepraszam. - Pomogłaś mi, a ja nie zdołałem ci pomóc - odpowiedziałem.- To ja przepraszam. - Przepraszam.że nie wytrwałam.dłużej.- mówiła dalej.- Nie radzę sobie.z końmi.Oni.ścigają cię. - Kto? - spytałem. - Przynajmniej.odwołał.psy.Ale ten.pozar.jest kogoś.innego.Nie wiem.czyj. - Nie rozumiem, o czym mówisz. Zwilżyłem jej policzki wodą.Pod sadzą i przypalonymi włosami trudno było ocenić wygląd. - Ktoś.za.tobą.- szepnęła.Głos był coraz słabszy.- Ktoś.z przodu.także.Nie.wiedziałam.o tym.drugim.Przepraszam. - Kto? - zapytałem po raz drugi.- I kim ty jesteś? Skąd mnie znasz? Dlaczego. Uśmiechnęła się słabo. -.spać z tobą.Teraz nie mogę.Odchodzę.Zamknęła oczy. - Nie! - krzyknąłem. Ze skurczoną twarzą po raz ostatni nabrała tchu.I wypuściła go, by szepnąć jeszcze: - Pozwól mi.tutaj.zatonąć.Żegnaj. Obłok dymu przesłonił jej twarz.Wstrzymałem oddech i zamknąłem oczy, gdyż nadpływało go więcej. Kiedy powietrze się oczyściło, zbadałem ją.Ustał oddech, zanikł puls, zamarło serce.Wokół nie było nawet skrawka ziemi, która by nie płonęła lub nie była mokradlem, gdzie mógłbym chociaż spróbować reanimacji.Umarła.Wiedziała, że umiera. Starannie owinąłem ją płaszczem, zmieniając go w całun.Na końcu zakryłem twarz.Sczepiłem wszystko klamrą, którą zwykle spinałem okrycie pod szyją.Potem zacząłem brnąć na głębszą wodę."Pozwól mi tutaj zatonąć".Umarli czasem toną szybko, a czasem unoszą się na powierzchni. - Żegnaj, pani - powiedziałem.- Szkoda, że nie poznałem twego imienia.Dziękuję ci raz jeszcze.Puściłem ją.Zamknęły się wody i zniknęła.Po pewnym czasie odwróciłem wzrok, a potem odszedłem.Zbyt wiele pytań i żadnych odpowiedzi. Gdzieś w oddali rżał oszalały koń.Strona główna Indeks
[ Pobierz całość w formacie PDF ]