[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Chodź, Random, jedziemy. Zostawiliśmy go nad przepaścią; stał ze ściągniętymi brwiami, ciężko dysząc. Wjechaliśmy na szczyt na resztkach benzyny.Włączyłem jałowy bieg, zgasiłem silnik i puściłem się w długą drogę w dół. - Jak widzę, nie straciłeś nic z dawnej przebiegłości - odezwał się Random.- Ja bym go na pewno zabił za karę.Ale myślę, że postąpiłeś słusznie.Zapewne nas poprze, jeśli uda nam się uzyskać przewagę nad Erykiem.Tymczasem jednak oczywiście o wszystkim mu zamelduje. - Oczywiście - przyznałem mu rację. - Poza tym miałeś własne powody, żeby go uśmiercić. Uśmiechnąłem się. - W polityce i w interesach nie należy kierować się emocjami. Random zapalił dwa papierosy i jednego mi podał. Patrząc w dół przez mgłę ujrzałem morze.Jego wody pod granatowym niebem, na którym wisiało złote słońce, były tak intensywnej barwy - fioletowopurpurowe, gęste jak farba i pofałdowane niczym kawałek materiału - że od tego widoku niemal rozbolały mnie oczy.Nagle złapałem się na tym, że mówię coś na głos w języku, który nawet nie wiedziałem, że znam.Recytowałem "Balladę o wilku morskim", a Random słuchał, dopóki nie skończyłem, i spytał: - Czy to prawda, że sam ją napisałeś? - To było tak dawno - powiedziałem - że już nie pamiętam. Grań skręciła w lewo i jadąc jej zboczem w dół ku zadrzewionej dolinie mieliśmy coraz większy obszar morza przed oczami. - Spójrz, latarnia morska w Cabrze - powiedział Random, pokazując ogromną szarą wieżę wyrastającą pośród morza.- Całkiem o niej zapomniałem. - Ja też - przyznałem.- To bardzo dziwne uczucie, wracać do domu - dodałem i zdałem sobie naraz sprawę, że nie mówimy po angielsku, lecz w języku zwanym thari. Po jakiejś półgodzinie byliśmy na dole.Jechałem siła rozpędu, jak długo mogłem, a potem włączyłem silnik.Na jego dźwięk z pobliskiego krzaka zerwało się stadko czarnych ptaków.Szary cień, podobny do wilka, wypadł z kryjówki i pomknął w stronę zarośli, jeleń zaś, którego podchodził, dotąd niewidoczny, umykał teraz wielkimi susami.Byliśmy w dolinie obfitości - choć nie tak gęsto i bujnie zalesionej jak Las Ardeński - która łagodnie opadała w stronę morza. Na lewo piętrzyły się góry.Im dalej zapuszczaliśmy się w dolinę, tym wyraźniej widać było ogrom masywu skalnego, z którego pomniejszego szczytu zjechaliśmy.Góry potężniały w swoim marszu ku morzu, przywdziewając barwny płaszcz mieniący się zielenią, fioletem, purpurą, złotem i indygo.Ich czoło zwrócone ku morzu pozostawało dla nas niewidoczne, ale z najwyższego, ostatniego wierzchołka spływał leciutki welon z przejrzystych chmur, a promienie słońca rozjarzały jego czubek żywym ogniem.Oceniłem, że dzieli nas jeszcze jakieś trzydzieści pięć mil od tego pulsującego światłem miejsca, a wskaźnik paliwa stał na zerze.Wiedziałem, że celem naszej podróży jest ten najwyższy szczyt, i zaczęło mnie ogarniać coraz większe podniecenie.Random patrzył w tym samym kierunku. - Jest wciąż na swoim miejscu - odezwałem się. - Już prawie zapomniałem.- westchnął Random. Zmieniając biegi zauważyłem, że moje spodnie nabrały dziwnego połysku, którego przedtem nie miały.Zwężały się też wyraźnie ku dołowi, a mankiety zniknęły.Zwróciłem z kolei uwagę na moją koszulę.Przypominała teraz bardziej marynarkę, była czarna i lamowana srebrem, a mój pasek znacznie się poszerzył.Po bliższym zbadaniu okazało się, że mam też srebrne lampasy na spodniach. - Widzę, że jestem już w odpowiednim rynsztunku - skonstatowałem, chcąc się przekonać, jaki to odniesie skutek
[ Pobierz całość w formacie PDF ]