[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Nie w tej chwili. - Nie rozumiem. - Pomyśl tylko.Mogłem się przeatutować do swojego dawnego mieszkania, przestraszyć na śmierć nowych lokatorów i wezwać karetkę.Teraz byłbym już w szpitalu. - To dlaczego nie jesteś? - Wychodziłem już z gorszych ran.Jestem tutaj, bo potrzebuję twojej pomocy. - Tak? W czym? Spojrzał na mnie, potem odwrócił głowę. - Ona ma kłopoty i musimy ją ratować. - Kto? - spytałem, znając już odpowiedź. - Moja matka. Miałem ochotę wybuchnąć śmiechem, ale nie mogłem, kiedy spojrzałem mu w twarz.Proszenie mnie o pomoc w ratowmiu kobiety, która chciała mnie zabić, i to nie raz, ale wiele razy, i której życiowym celem było unicestwienie całej mojej rodziny, wymagało wielkiej odwagi.Odwagi albo. - Nie mam się do kogo zwrócić. - Jeśli mnie do tego namówisz, Luke, zasłużysz na tytuł Sprzedawcy Roku - oświadczyłem.- Ale chętnie posłucham. - W gardle mi zaschło - poskarżył się. Wyszedłem napełnić szklankę.Kiedy wracałem, wydało mi się, że słyszę na kurytarzu jakieś szmery.Podając Luke'owi wodę, nasłuchiwałem. Wypił i skinął głową, lecz wtedy usłyszałem kolejny szmer.Podniosłem palec do ust i spojrzałem na drzwi.Odstawiłem szklankę, wstałem i przeszedłem przez pokój, chwytając po drodze miecz. Zanim dotarłem do drzwi, ktoś zapukał delikatnie. - Tak? - rzuciłem podchodząc. - To ja - odpowiedział głos Vinty.- Wiem, że jest tam Luke, i chcę go zobaczyć. - Żeby go wykończyć? - spytałem. - Mówiłam ci już, że nie jest to moim zamiarem. - W takim razie nie jesteś człowiekiem. - Nigdy nie twierdziłam, że jestem. - Zatem nie jesteś Vintą Bayle - powiedziałem. Zapadła długa cisza. - Przypuśćmy, że nie. - Powiedz mi więc, kim jesteś. - Nie mogę. - Może spotkamy się w połowie drogi - zaproponowałem, sięgając do wszystkich swoich domysłów na jej temat.- Powiedz mi, kim byłaś. - Nie wiem, o co ci chodzi. - Owszem.wiesz.Wybierz jedną, którąkolwiek.To nieistotne. Znowu cisza.Wreszcie. - Wyciągnęłam cię z ognia.Ale nie potrafiłam zapanować nad koniem.Umarłam w jeziorze.Otuliłeś mnie swoim płaszczem. Nie takiej odpowiedzi oczekiwałem.Ale wystarczała.Ostrzem miecza odsunąłem rygiel.Pchnęła drzwi i spojrzała na klingę w mojej dłoni. - Dramatyczne - zauważyła. - Wywarłaś na mnie wrażenie - odparłem - mówiąc o niebezpieczeństwach, jakie mi zagrażają. - Niedostatecznie mocne, jak widzę.- Weszła z uśmiechem. - O co ci chodzi? - Nie słyszałam, żebyś go pytał o błękitne kamienie ani o to, co może cię śledzić w rezultacie zestrojenia. - Podsłuchiwałaś. - Wieloletnie przyzwyczajenie. - Luke, to jest Vinta Bayle - przedstawiłem ją.- Mniej więcej. Nie odrywając wzroku od jej twarzy, podniósł prawą rękę. - Chcę wiedzieć tylko jedno.- zaczął. - Nie wątpię - przerwała mu.- Zamierzam cię zabić czy nie? Myśl o tym.Jeszcze nie zdecydowałam.Pamiętasz, jak kiedyś zabrakło ci benzyny na północ od San Luis Obispo i odkryłeś, że nie masz portfela? Żeby wrócić do domu, musiałeś pożyczyć pieniędzy od swojej dziewczyny.Przypominała ci dwa razy, zanim je oddałeś. - Skąd możesz o tym wiedzieć? - wyszeptał. - Kiedyś wdałeś się w bójkę z trzema motocyklistami - mówiła dalej.- Niewiele brakowało, żebyś stracił oko, kiedy jeden z nich trafił cię łańcuchem w głowę.Pięknie się zagoiło.Nie widać nawet blizny. - Wygrałem - dorzucił Luke. - Tak.Niewielu ludzi potrafi tak podnieść i cisnąć Harleya. - Skąd to wszystko wiesz? Musisz mi powiedzieć. - Może kiedyś ci powiem.Wspomniałam o tym, żeby skłonić cię do szczerości.Teraz zadam kilka pytań, a twoje życie będzie zależeć od tego, czy szczerze mi odpowiesz.Rozumiesz. - Vinto - wtrąciłem.- Mówiłaś, że nie chcesz zabijać Luke'a. - Nie jest na szczycie mojej listy - odparła.- Ale jeśli jest zamieszany w to, co się dzieje, zginie. Luke ziewnął. - Powiem ci o tych kamieniach - wymruczał.- Nikt nie podąża teraz błękitnokamiennym śladem Merle'a. - Czy Jasra mogła posłać kogoś tym tropem? - Możliwe.Nie wiem. - Co z ludźmi, którzy wczoraj w nocy napadli na niego w Amberze? - Pierwszy raz o tym słyszę - zapewnił przymykając oczy. - Popatrz na to - rozkazała, wyjmując z kieszeni niebieski guzik. Otworzył oczy i spojrzał z ukosa. - Poznajesz to? - Nie.- Znowu opuścił powieki. - I nie chcesz wyrządzić Merle'owi żadnej krzywdy? - Zgadza się - odpowiedział cichnącym głosem. - Pozwól mu spać - wtrąciłem, gdy znowu otworzyła usta.- Nigdzie się stąd nie ruszy. Spojrzała zagniewana, ale kiwnęła głową. - Masz rację - przyznała. - I co teraz zrobisz? Zabijesz go, póki śpi? - Nie - orzekła.- Mówił prawdę. - Czy to jakaś różnica? - Owszem.Na razie.Strona główna Indeks
[ Pobierz całość w formacie PDF ]