[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zobaczysz, że to działa.Odpowiem ci. - To właśnie tego dziadek nie pozwolił mi robić w czasie zabawy kartami! - Oczywiście. - Jak to działa? - O tym kiedy indziej - odparłem.- Coś za coś.Pamiętasz? Opowiedziałem ci jaż o Amberze i o Cieniu.Teraz ty mi opowiesz o wizycie Gerarda i Juliana. - Dobrze - zgodziła się.- Choć nie ma wiele do opowiadania.Pewnego ranka, pięć czy sześć miesięcy temu, dziadek zwyczajnie przerwał to, co akurat robił.Przycinał drzewa w sadzie - lubi sam się tym zajmować - a ja mu pomagałam.Był na drabinie, obcinał gałązki i nagle zatrzymał się, opuścił nożyce i nie ruszał się przez kilka minut.Myślałam, że po prostu odpoczywa, i grabiłam dalej. Wtedy usłyszałam, że coś mówi; nie mruczy do siebie, ale mówił, jakby prowadził rozmowę.Z początku sądziłam, że odezwał się do mnie, i zapytałam, co powiedział.Ale on nie zwrócił na mnie uwagi.Teraz, kiedy wiem o Atutach, zdaję sobie sprawę, że musiał rozmawiać z jednym z nich.Chyba z Julianem.A potem zszedł szybko z drabiny, powiedział, że musi wyjechać na dzień czy dwa, i ruszył w stronę domu.Zaraz jednak zatrzymał się i zawrócił.To właśnie wtedy powiedział mi, że gdyby Julian i Gerard się zjawili, mam być przedstawiona jako jego wychowanica, osierocona córka wiernego sługi.Odjechał niedługo potem, biorąc dwa luźne konie.Miał z sobą miecz.Wrócił w środku nocy przywożąc ich obu.Gerard był ledwie przytomny.Miał złamaną lewą nogę i cały lewy bok strasznie poobcierany.Julian też mocno ucierpiał, ale kości miał całe.Zostali u nas ponad pół miesiąca.Wyzdrowieli szybko.Potem pożyczyli dwa konie i odjechali.Więcej ich nie widziałam. - Czy mówili, jak zostali ranni? - Tylko tyle, że to był wypadek.Nie rozmawiali o tym ze mną. - Gdzie? Gdzie tu się stało? - Na czarnej drodze.Kilka razy słyszałam, jak o tym mówili. - Gdzie jest czarna droga? - Nie wiem. - Co o niej mówili? - Przeklinali ją mocno.To wszystko. Zauważyłem, że w butelce zostało jeszcze trochę wina.Schyliłem się i nalałem do kielichów.Podałem jej jeden. - Za ponowne spotkanie - uśmiechnąłem się. - Za spotkanie - przytaknęła i wypiliśmy. Zaczęła sprzątać naczynia.Pomagałem jej, znów silnie odczuwając konieczność pośpiechu. - Jak długo mam czekać, zanim się z tobą skontaktuję? - spytała. - Trzy miesiące.Daj mi trzy miesiące. - Gdzie wtedy będziesz? - Mam nadzieję, że w Amberze. - A jak długo zostaniesz tutaj? - Niedługo.Szczerze mówiąc, muszę zaraz wyjechać.Jutro powinienem być z powrotem.Potem zostanę jeszcze pewnie kilka dni. - Chciałabym, żebyś był tu dłużej. - Ja też bym chciał.Zwłaszcza teraz, kiedy poznałem ciebie. Zarumieniła się i całą - na pozór - uwagę skupiła na pakowaniu koszyka.Wziąłem sprzęt do fechtunku. - Wracasz teraz do domu? - spytała. - Do stajni.Wyjeżdżam narychmiast. Podniosła koszyk. - Pójdziemy razem.Mój koń czeka z tamtej strony. Kiwnąłem głową i poszedłem za nią w prawo, do ścieżki. - Przypuszczam - stwierdziła - że lepiej będzie nie wspominać o tym wszystkim nikomu, a zwłaszcza dziadkowi.Prawda? - Tak będzie najrozsądniej. Plusk i bulgot strumyka płynącego ku rzece dążącej do morza cichł, zanikał, milkł - i tylko stuk przykutego do ziemi koła, rozcinającego potok w jego drodze, przez jakiś czas jeszcze unosił się w powietrzu.Strona główna Indeks
[ Pobierz całość w formacie PDF ]