02 (611)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zajęliśmy swoje miejsca i Osimapowiedział: - Szliśmy z prędkością stu dziesięciujednostek.Rozkazałem automatom zmniejszyć prędkość o dwadzieścia procent.Po wyhamowaniu okazało się, że szybkość wynosi nie osiemdziesiąt dziewięć, leczdziewięćdziesiąt sześć jednostek.Wokół nas samorzutnie znika przestrzeń wtempie około siedmiu jednostek świetlnych. Olgazamyśliła się.Tajemnicze niknięcie przestrzeni mogło mieć związek z odebranymprzez nas groźnym ostrzeżeniem.Ale czemu ktoś przyspiesza nasz lot, skoro i takidziemy w obszarze nadświetlnym? - Musimy zdecydować -powiedziała wreszcie co teraz robić.Zagłębiać się nadal w skupiskogwiezdne, czy też wycofać się, jak radzą nieznani przyjaciele? - Lub wrogowie - zaoponował Leonid.- Nie jestemprzekonany, że depesza pochodzi od przyjaciół.Proponuję kontynuować rejs. MUK zawiadomił, że załoga popiera Leonida.Przykro było po długiej podróży uciekać przed nie wiadomo czym.Na Zieminie zrozumiano by zresztą takiego postępowania.Nawet nowy telegram naszychzagadkowych korespondentów: „Macie jeszcze czas na ratunek! Wracajcie,bo mkniecie ku zgubie!" nie zmienił naszej decyzji.Nadałem tylko nasząodpowiedź: „Kontynuuję rejs.Na czym polega niebezpieczeństwo?" - Póki będą się zastanawiać, sami postaramy sięzrozumieć, co się dzieje - powiedziała Olga.- Trzeba będzie zmieniać prędkości.Na początek dodamy ze trzydzieści jednostek. Powykonaniu przez automaty rozkazu mieliśmy sto dwadzieścia jednostek.Niezaobserwowaliśmy dodatkowej anihilacji przestrzeni.Jeśli poprzednio ktośstarał się przyspieszyć nasz lot, to obecna prędkość mu odpowiadała. - Zwolnijmy teraz o te same trzydzieści jednostek, aleetapami - rozkazała Olga. Na rubieży stokrotnejprędkości światła pojawiły się oznaki zewnętrznej ingerencji.W miarę hamowaniata ingerencja nasilała się.Szybkość własna statku zmniejszyła się dosześćdziesięciu jednostek, natomiast prędkość sumaryczna wynosiłasiedemdziesiąt pięć jednostek świetlnych, a więc ktoś dodawał nampiętnaście jednostek.Przez jakiś czas lecieliśmy z tą prędkością, niezmniejszaliśmy własnej i nie dodawano nam zewnętrznej.Wrogowieścieśniają świat - przypomniałem sobie komunikat przekazany przez Spychalskiegona Ziemię.Oto ich ścieśnianie świata, myślałem.Wygrzebują własnąprzestrzeń gwiezdną, aby podprowadzić nas na dystans ciosu grawitacyjnego.Ryzykują równowagę kosmiczną swojego światka, aby tylko zniszczyćprzeciwnika. - Anihilatory napędowe stop! -powiedziała Olga.- Wyhamować lot swobodny! Wkrótcenie wydatkowywaliśmy na ruch ani jednego alberta, a gwiazdolot pędziłnaprzód z prędkością dwudziestu pięciu jednostek świetlnych.Ktośintensywnie pochłaniał leżącą na naszej drodze przestrzeń. Odbiorniki pochwyciły nowy komunikat.Tym razemtrudno go było rozszyfrować.Pojawiły się zakłócenia, jedna fala nakładałasię na drugą.„Wpadliście do stożka ścieśnienia.anihilacja dotrzydziestu dwóch świetlnych.jeszcze czas.peryferie.uciekajciepełną mocą.okrutni.niestety bezsilni.wracajcie." - Jasne - powiedziała Olga.- Radzą uciekać, póki mamyjeszcze czas i starcza nam mocy. - Wróg przyciągającynas do siebie zakłóca transmisję, aby rady przyjaciół do nas nie dotarły -dodałem.- Sądzę, że trzeba postępować odwrotnie, niż tego sobie życzy wróg -kontynuowała Olga.- W tej sytuacji należałoby chyba jednak wycofać się na razieze skupiska.Wrócić tu zawsze zdążymy. - Nie rozumiem,czego się boisz? - powiedział Leonid ze złością.- Wdepeszy powiedziano, że maksymalne ścieśnienie przestrzeni wynositrzydzieści dwie jednostki świetlne, my zaś rozwijamy pięć tysięcyjednostek! Jeśli zajdzie potrzeba, przebijemy się przez ich osłonę jak nosorożecprzez ściankę namiotu! Nalegam na kontynuowanie wyprawy, gdyż na razieżadne z jej zadań nie zostało wykonane! Leonidłatwo wpada we wściekłość, kiedy ktoś mu się opiera.Jego czarna skóra szarzeje,oczy robią się całkiem białe, spod uchylonych warg ukazują się zęby.Zawsze też wybiera spośród wielu możliwości tę, która daje najwięcej szansna bójkę.W starożytności byłby zapewne wodzem bitnego plemienia.Ale póki dowalki nie doszło, jego rady trzeba traktować z wielką ostrożnością.Zresztą wtym wypadku stałem po jego stronie. Olga zwróciła siędo mnie: - Eli, a fale przestrzenne? Wiedziałem, co jąniepokoi.Jeśli zginiemy, razem z nami przepadnie nasze odkrycie, tak potrzebneludzkości.Ile czasu minie, zanim inni na nie natrafią? Czy wobec tego mamyprawo poddawać szalonemu ryzyku jej dobro? Ale któż dowiódł, że nasze ryzykojest szaleńcze? - Jestem za kontynuowaniem wyprawy.Narazie nie widzę powodów do paniki. - Niechaj więc znówMUK się wypowie - powiedziała Olga. MUKoświadczył, że jedynie dowódca nalega na powrót, wszyscy zaś pozostaliczłonkowie załogi żądają kontynuowania rejsu. -Muszę się więc podporządkować większości powiedziała Olga z troską wgłosie. Leonid uruchomił anihilatory. .21 [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ pdf @ download @ ebook

Podobne