06 (485)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale mimo tego jego gniewliwości wydawał im się aniołem z nieba.Gdy jedli, radowało go to widocznie bardzo.Potem kazał sobie opowiadać, jak się tu dostali i przez co przeszli.Więc Wawrzon opowiedział mu wszystko i nie zataił nic, jako księdzu na spowiedzi.On gniewał się, wymyślał mu, a gdy doszło do tego, jak Wawrzon chciał topić Marysię, krzyknął:- Ja bym cię ze skóry odarł!Potem do Marysi:- Pójdź tu, dziewczyno!Gdy się zbliżyła, wziął w obie ręce jej głowę i pocałował ją w czoło.Potem myślał przez chwilę i rzekł:- Biedę przeszliście.Ale to jest dobry kraj, tylko trzeba sobie umieć radzić.Wawrzon wytrzeszczył na niego oczy: ten zacny i mądry pan nazywał Amerykę dobrym krajem.- Tak jest, ciemięgo - rzekł spostrzegłszy zadziwienie Wawrzona - dobry kraj! Gdym tu przybył, nie miałem nic, a teraz mam kawałek chleba.Ale wam, chłopom, pilnować roli, nie po świecie się włóczyć.Jak wy wyjedziecie, któż tam zostanie? Wyście tu na nic, a przyjechać tu łatwo, wrócić trudno.Milczał czas jakiś, potem dodał, jakby do siebie:- Czterdzieści kilka lat tu siedzę, to się i o kraju zapomniało.Ale tęsknota czasem bierze, co? Wiliam tam musi jechać, niech pozna, gdzie jego ojcowie żyli.To mój syn - rzekł ukazując na chłopca.- Wiliam! przywieziesz mi z domu garść ziemi pod głowę do trumny.- Yes, father! - odpowiedział po angielsku wyrostek.- I na piersi, Wiliam! I na piersi!- Yes, father!Starego pana dym tak okropnie zaczął gryźć w oczy, że źrenice zaszły mu jakby szkłem.Zaraz też począł się gniewać:- Rozumie chłystek po polsku, ale woli mówić po angielsku.Tak tu musi być.Co tu padnie, to dla dawnych progów stracone.Wiliam! idź powiedz siostrze, że będziemy mieli gości na obiad i na noc.Chłopiec poskoczył żywo.Stary pan zamyślił się i milczał długo; potem zaczął mówić, jakby do siebie:- Choćby ich wysłać z powrotem, koszt wielki, a przy tym do czego wrócą? Sprzedali, co mieli: pójdą na dziady.W służbie z dziewczyną Bóg wie, co by się stało.Kiedy tu jesteście, trzeba jeszcze pracy popróbować.Wysłać ich do jakiej osady, dziewczyna pójdzie za mąż na poczekaniu.Dorobią się we dwoje; zechcą wrócić, to i starego zabiorą.Następnie rzekł wprost już do Wawrzona:- Słyszałeś ty o tutejszych naszych osadach?- Nie słyszałem, wielmożny panie.- Ludzie! jak wy się tu puszczacie? Na miły Bóg! Nie macież ginąć potem!? W Chicago jest takich jak ty ze dwadzieścia tysięcy, w Milwaukee tyleż, w Detroit sporo, w Bufallo sporo.Pracują po fabrykach, ale chłopu najlepiej na rolę.Do Radomia wysłać by was, do Illinois, hm! tam już o grunt trudno.Zakładają jakiś nowy Poznań w stepach w Nebrasce, ale to daleko.Kolej drogo kosztuje.Panna Maria w Teksasie także daleko.Do Borowiny byłoby najlepiej, tym bardziej że mogę dać wam bilety darmo, a co dam w rękę, to schowacie na gospodarstwo.Zamyślił się jeszcze głębiej- Słuchaj, stary - rzekł nagle.- Zakładają teraz nową osadęBorowina w Arkansas.Jest to piękny kraj i ciepły, a ziemia prawie pusta.Tam gruntu z lasem weźmiesz 160 morgów od rządu darmo, a od kolei za małą opłatą - rozumiesz? Na gospodarstwo ci dam i bilety na kolej, bo mogę.Pojedziecie do miasta Little-Rock, potem trzeba będzie wozem.Tam znajdziecie i innych, którzy z wami pojadą.Zresztą dam wam listy.Chcę wam pomóc, bom wasz brat; ale twojej dziewczyny sto razy wiçcej żal mi niż ciebie.Rozumiesz! Bogu dziękujcie, żeście mnie spotkali.Tu głos jego stał się zupełnie miękki.- Słuchaj, dziecko! - rzekł do Marysi - oto tu masz moją kartkę: schowaj ją święcie.Jak cię kiedy bieda przyciśnie, jak zostaniesz samotna na świecie i bez opieki, to mnie poszukaj.Tyś biedne dziecko i dobre.Gdybym umarł, Wiliam się tobą zajmie.Kartki nie zgub! Chodźcie teraz do mnie.Po drodze kupił im bielizny i ubrania, a wreszeie zaprowadził do siebie i ugościł.Był to cały dom dobrych ludzi, bo i Wiliam, i jego siostra Jenny zajęli się obojgiem jakby krewnymi.Pan Wiliam obchodził się nawet z Marysią jakby z lady jaką, czego wstydziła się okrutnie.Wieczorem do panny Jenny przyszło kilka młodych panienek z grzywkami na czołach, ubranych ślicznie i dobrych.Te wzięły między siebie Marysię, dziwiły się, że taka blada, że taka ładna, że ma tak jasne włosy, że im się do nóg ciągle schyla i po rękach je całuje, z czego się śmiały bardzo [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ pdf @ download @ ebook

Podobne