[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ruszyłem za nim.Zebraliśmy nasze rzeczy.Kiedy zapinał pas, spojrzał na mnie i zaraz odwrócił wzrok. - Nie będziemy więcej o tym mówić - powiedział. - Zgoda. Wróciliśmy do koni.Wskoczyliśmy na siodła i ruszyliśmy w dalszą drogę. Strumyk wygrywał w gaju swoją cichą muzykę.Stojące już wyżej na niebie słońce przewlekało struny światła między drzewami.Rosa pokrywała jeszcze ziemię.Darń, którą pokryłem mogiłę Caine'a, była wilgotna.Wyjąłem z juków łopatę i odsłoniłem grób.Gerard bez słowa pomógł mi przenieść ciało na płachtę żeglarskiego płótna, którą w tym celu przywieźliśmy.Zawinęliśmy je i zasznurowaliśmy luźnymi pętlami liny. - Corwinie! Popatrz! - szepnął nagle Gerard, ściskając mnie za łokieć. Podążyłem wzrokiem za jego spojrzeniem i zamarłem.Żaden z nas nawet nie drgnął, gdy wpatrywaliśmy się w przedziwne zjawisko: otaczała go delikatna, migotliwa aureola bieli, jakby świt tworzył jego sierść i grzywę; małe kopytka lśniły złotem, tak jak smukły, spiralny róg, wyrastający z wąskiego czoła.Stał na szczycie któregoś z mniejszych głazów i skubał porastający skałę mech.Jego oczy, kiedy podniósł głowę, były jasne i szmaragdowozielone.Na kilka sekund znieruchomiał, tak jak my.Potem wykonał szybki, nerwowy ruch przednimi nogami, wymachując nimi w powietrzu i trzykrotnie uderzając w kamień.Zamigotał i zniknął bezgłośnie jak śnieżny płatek; być może wśród drzew po prawej stronie. Wstałem i podszedłem do głazu.Gerard był przy mnie.Tam, wśród mchu, odszukałem maleńkie odciski kopyt. - Więc naprawdę go zobaczyliśmy - stwierdził Gerard. - Coś zobaczyliśmy - przytaknąłem.- Widziałeś go przedtem? - Nie.A ty? Pokręciłem głową. - Julian twierdzi, że widział go kiedyś z daleka - powiedział.- Mówi, że psy nie chciały go gonić.- Był piękny.Długi, jedwabisty ogon, złociste kopyta. - Tak.Tato zawsze uznawał to za dobry znak. - Też chciałbym w to wierzyć. - Pojawił się w niezwykłym momencie.po tylu latach. Przytaknąłem znowu. - Czy jest jakiś specjalny rytuał? On jest naszym patronem i w ogóle.Czy powinniśmy zrobić coś szczególnego? - Jeśli nawet, to tato nic mi o tym nie mówił - odparłem.Pogładziłem skałę, na której wszystko się wydarzyło.- Jeśli zwiastujesz zmianę fortuny, przynosisz nam łaskę spokoju, dzięki ci, jednorożcu - powiedziałem.- A nawet jeśli nie, dzięki za światło twej obecności w tym mrocznym czasie. Potem napiliśmy się ze strumienia.Umocowaliśmy nasz pakunek na grzbiecie jucznego konia.Prowadziliśmy wierzchowce, dopóki nie znaleźliśmy się daleko od tego miejsca, gdzie prócz wody wszystko zamarło w bezruchu.Strona główna Indeks
[ Pobierz całość w formacie PDF ]