[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. - Przynajmniej jedno z nich: Mandor albo Dara, chce nie tylko równowagi.Chce całkowitego zwycięstwa Logrusu i Chaosu.Naprawdę tak uważam.Rzecz nie w tym, że nie chcę do tego przyłożyć ręki.Ja nie chcę, żeby to nastąpiło.Teraz, kiedy mogę już odwiedzać Cień, nie chcę patrzeć na jego zagładę.Nie chcę zwycięstwa żadnej ze stron.Zwycięstwo Wzorca byłoby pewnie równie fatalne. - Skąd możesz wiedzieć, że któreś z nich planuje coś takiego? - Próbowali już przecież z Brandem, prawda? Wyruszył, żeby unicestwić wszelki Porządek. - Nie - sprzeciwiłem się.- Zamierzał tylko zniszczyć stary porządek, zastąpić go własnym.Brand był rewolucjonistą, nie anarchistą.Planował wykreślić nowy Wzorzec wśród Chaosu, który wywoła.własny, ale prawdziwy. - Oszukali go.Coś takiego nigdy by mu się nie udało. - Trudno powiedzieć, póki nie spróbował.A spróbować już nie zdążył. - Wszystko jedno.Obawiam się, że ktoś zamierza wyciągnąć korek z rzeczywistości.To porwanie, jeśli dojdzie do skutku, będzie wielkim krokiem w tym kierunku.Jeżeli nawet nie potrafisz wymyślić czegoś, co ukryje nasze zniknięcie, uważam, że powinniśmy wyruszyć i tak.Zaryzykować. - Jeszcze nie - uspokoiłem go.- Poczekaj.Pracuję nad tym.Posłuchaj.Nie oszukam strażników i nie próbuję wywołać u nich halucynacji.Zamiast tego dokonuję transformacji.Sprawiam, że dwie osoby będą wyglądać jak my.A ty natychmiast nas przeatutujesz.Halucynacje są zbędne.Wszyscy będą widzieli, że to my.Możemy zrobić swoje.i wrócić, jeśli zajdzie konieczność. - Zajmij się tym, a ja nas przerzucę. - Dobra.Zmienię tych dwóch przed nami.Jak tylko skończę, zrobię tak.- Opuściłem lewą dłoń z poziomu ramienia do pasa.- Obaj schylimy się, jakby ktoś z nas coś upuścił.I wtedy nas przeniesiesz. - Będę gotów. Ze spikardem było to prostsze niż budowa zaklęcia transformacji.Działał jak procesor czarów.Wprowadziłem dwa wyniki końcowe, a on w ułamku sekundy zbadał tysiące kombinacji, by podać mi rezultat - parę zaklęć.Ich konstrukcja klasycznymi metodami potrwałaby bardzo długo.Zawiesiłem je, unosząc dłoń.Sięgnąłem do jednego z wielu źródeł energii, do jakich spikard miał dostęp w Cieniu.Naładowałem konstrukty.Spojrzałem, czy zaczęła się przemiana, opuściłem rękę i pochyliłem się. Poczułem zawrót głowy, a kiedy się wyprostowałem, byliśmy w apartamencie Jurta.Roześmiałem się, a on klepnął mnie w ramię. Natychmiast zmieniliśmy kształty i ubrania na ludzkie.Zaraz potem on znowu chwycił mnie za ramię i przeniósł nas do Bramy Ognia.Po chwili przeskoczyliśmy dalej, tym razem na szczyt góry ponad niebieską doliną, pod zielonym niebem.I znowu, na środek mostu ponad głębokim wąwozem, z niebem zrzucającym gwiazdy albo okrywającym się nimi. - Wystarczy - mruknął wreszcie. Staliśmy na szczycie szarego kamiennego muru, wilgotnego od rosy czy może od śladów burzy.Chmury płonęły czerwienią na wschodzie.Lekka bryza wiała od południa. Mur otaczał wewnętrzną strefę Jidrash, stolicy Luke'a w Kashfie.Pod nami wznosiły się cztery wielkie budowle, wśród nich pałac i naprzeciw niego Świątynia Jednorożca, a także kilka mniejszych domów.Po przekątnej stało skrzydło pałacu, gdzie przybycie Grylla przerwało mi spotkanie z królową.jak dawno temu? Widziałem nawet wyłamaną okiennicę na porośniętej bluszczem ścianie. - To tam.- Wskazałem ręką.- Tam ją ostatnio widziałem.W mgnieniu oka stanęliśmy w komnacie.Nie było tu nikogo prócz nas.Ktoś uporządkował pokój i zasłał łóżko.Wyjąłem Atuty i wyszukałem kartę Coral.Patrzyłem, aż stała się zimna.Wyczułem obecność Coral.Sięgnąłem ku niej. Była tam i nie było jej.Ogarnęło mnie to dziwaczne wrażenie, jakie spotyka się we śnie albo w szoku.Przesunąłem dłoń nad kartą i zerwałem niepewny kontakt. - Co się stało? - zapytał Jurt. - Chyba jest pod wpływem narkotyku. - Czyli pewnie już ją dostali.Potrafisz ją jakoś wyśledzić w tym stanie? - Może też leżeć w sąsiednim budynku, na leczeniu.Kiedy odchodziłem, nie czuła się najlepiej. - Co teraz? - Tak czy tak, musimy porozmawiać z Lukiem - stwierdziłem, szukając jego Atutu.Nawiązałem kontakt od razu, gdy tylko spojrzałem. - Merlin! Gdzie jesteś, do diabła?! - zawołał. - Jeśli przebywasz u siebie, to jestem tuż obok. Powstał z czegoś, co teraz rozpoznałem jako łoże.Chwycił zieloną koszulę z długimi rękawami i wciągnął ją, zasłaniając kolekcję blizn.Zdawało mi się, że ktoś leży w pościeli za jego plecami.Mruknął coś w tamtym kierunku, ale nie zrozumiałem. - Musimy porozmawiać - oświadczył.Przeczesał palcami rude włosy.- Przerzuć mnie. - W porządku - zgodziłem się.- Ale najpierw muszę cię uprzedzić, że jest tutaj mój brat, Jurt. - A czy ma miecz taty? - Hm.nie. - Chyba go od razu nie zabiję.- Wsunął koszulę za pas. Gwałtownym gestem wyciągnął rękę.Chwyciłem ją.Zrobił krok i przyłączył się do nas.Strona główna Indeks
[ Pobierz całość w formacie PDF ]