[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Zrobiłem zwód w prawo, a gdy próbował go odparować, walnąłem płazem Grayswandira w tył głowy.To go oszołomiło, mogłem więc podejść i lewą ręką wyprowadzić cios w nerki.Pochylił się lekko, a ja zablokowałem mu lewe ramię i znów uderzyłem z tyłu w szyję, tym razem pięścią i mocno.Padł nieprzytomny. Wyjąłem mu z ręki miecz i odrzuciłem na bok.Płynąca z ucha krew kreśliła na jego szyi wzór przywodzący na myśl kształt jakiegoś egzotycznego kolczyka. Odłożyłem Grayswandira, chwyciłem Benedykta pod pachy i ściągnąłem z czarnej drogi.Trawy trzymały mocno, lecz wytężyłem wszystkie siły i w końcu mi się udało. Tymczasem podniósł się Ganelon.Przykuśtykał do mnie i popatrzył na Benedykta. - Co to za człowiek - powiedział.- Co to za człowiek.Co z nim zrobimy? - Na razie zaniesiemy do wozu - odparłem.- Weźmiesz miecze? - Jasne. Poszliśmy drogą.Benedykt był ciągie nieprzytomny - na szezęście, bo nie miałem ochoty znowu go bić, dopóki nie było potrzeby.Ułożyłem go obok sporego drzewa niedaleko wozu. Gdy nadszedł Ganelon, schowałem miecze do pochew i kazałem mu odwiązać liny z kilku skrzyń.Sam tymczasem obszukałem Benedykta i znalazłem to, co było mi potrzebne. Potem przywiązałem go do drzewa.Ganelon przyprowadził jego konia, którego uwiązałem do jakiegoś krzaka w pobliżu.Tam też powiesiłem miecz Benedykta. W końcu wspiąłem się na kozioł.Ganelon usiadł przy mnie. - Chcesz go zwyczajnie tak zostawić? - zapytał. - Na razie - odrzekłem. Ruszyliśmy.Nie oglądałem się za siebie, w przeciwieństwie do Ganelona. - Jeszcze się nie rusza - oznajmił.I dodał: - Nikt nigdy tak mnie nie podniósł i nie rzucił.I to jedną ręką. - Dlatego kazałem ci czekać przy wozie i nie walczyć z nim, gdybym przegrał. - Co się teraz z nim stanie? - Postaram się, żeby ktoś się nim zajął. - Ale nic mu nie będzie? Pokręciłem głową. - To dobrze. Przejechaliśmy jeszcze ze dwie mile.Dopiero wtedy zatrzymałem konie i zszedłem na ziemię. - Nie denerwuj się, cokolwiek by się działo - powiedziałem.- Muszę załatwić pomoc dla Benedykta. Zszedłem z drogi i stanąłem w cieniu.Wyjąłem komplet Atutów, które miał przy sobie Benedykt, przerzuciłem je, znalazłem Gerarda i wyjąłem go z talii.Resztę schowałem do wyściełanego jedwabiem, inkrustowanego kością słoniową drewnianego pudełka, w którym je znalazłem. Trzymałem przed sobą Atut Gerarda i wpatrywałem się weń.Po pewnym czasie obraz stał się ciepły, realny, jakby ruchomy.Poczułem obecność Gerarda.Był w Amberze.Szedł ulicą, którą znałem.Jest bardzo podobny do mnie, tyle że większy i cięższy.Nadal nosi brodę. Zatrzymał się i wytrzeszczył oczy. - Corwin! - Tak, Gerardzie.Dobrze wyglądasz. - Twoje oczy! Ty widzisz! - Tak, znowu widzę. - Gdzie jesteś? - Chodź do mnie, to sam zobaczysz. Zesztywniał. - Nie jestem pewien, czy mogę to zrobić, Corwinie.Jestem akurat bardzo zajęty. - Chodzi o Benedykta - wyjaśniłem.- Jesteś jedynym człowiekiem, któremu mogę zaufać na tyle, by prosić o pomoc dla niego. - Benedykt! Czy ma jakieś kłopoty? - Tak. - Więc dlaczego sam mnie nie wezwał? - Nie może.Nie ma swobody ruchów. - Jak? Dlaczego? - To zbyt długa i skomplikowana historia, by teraz ją opowiadać.Uwierz mi, on potrzebuje twojej pomocy, i to szybko. Przygryzł zębami pasemko włosów z brody. - I nie możesz sam tego załatwić? - Absolutuie nie. - I sądzisz, że ja mogę? - Wiem, że możesz. Poluzował miecz w pochwie. - Nie chciałbym cię posądzać o jakiś podstęp, Corwinie. - Zapewniam cię, że to nie podstęp.Mając tyle czasu na myślenie zorganizowałbym coś bardziej subtelnego, nie sądzisz? Westchnął.Potem kiwnął głową. - Dobrze.Idę do ciebie. - No to chodź. Przez chwilę stał nieruchomo, a potem postąpił krok do przodu. Stanął obok mnie.Wyciągnął rękę i położył mi dłoń na ramieniu. - Corwin! - powiedział.- Cieszę się, że znowu masz oczy. Odwróciłem wzrok. - Ja także.Ja także. - Kto to jest, tam koło wozu? - Przyjaciel.Nazywa się Ganelon. - Gdzie jest Benedykt? Co się stało? - Tam - skinąłem ręką.- Jakieś dwie mile stąd, koło drogi
[ Pobierz całość w formacie PDF ]