[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Stałem dygocąc na całym ciele, pełen sprzecznych uczuć, gdy wtem znów usłyszałem jego głos i poczułem, że jest obok.Dworkin wrócił. - Coś mi przyszło do głowy - powiedział.- Jak chcesz podziwiać mój obraz, kiedy tu jest tak ciemno? - Nic nie szkodzi, nauczyłem się widzieć w ciemności - zapewniłem go.- Żyję w niej od tak dawna, że zdążyłem ją oswoić. - Rozumiem.Po prostu byłem ciekaw.Zapal światło, żebym mógł wrócić. - Dobrze - przystałem, wyjmując moją przedostatnią zapałkę - ale kiedy wpadniesz następnym razem, przynieś lepiej własną pochodnię.Ja będę już bez zapałek. Kiedy zniknął ponownie, odwróciłem się szybko i zanim zapałka zgasła, spojrzałem na latarnię morską w Cabrze.Tak, była w niej moc, czułem ją. Jednakże czy moja jedyna, ostatnia zapałka wystarczy? Nie, chyba nie.Potrzebowałem dłuższej chwili koncentracji, aby użyć Atutu jako furtki. Co mógłbym spalić? Słoma była zbyt wilgotna i mogłaby się nie zająć.To straszne mieć furtkę - drogę do wolności - tuż przed nosem i nie móc z niej skorzystać.Potrzebowałem ognia, który potrwa przez jakiś czas. Mój siennik.Był to zszyty kawałek zgrzebnego płótna wypchany słomą.Ta słoma powinna być suchsza, a i materiał powinien się zapalić. Uprzątnąłem połowę celi do gołego kamienia na podłodze.Później rozejrzałem się za wyostrzoną łyżką, żeby przeciąć nią poszwę.Zakląłem.Dworkin wziął ją ze sobą.Targając i szarpiąc rozerwałem siennik i wyciągnąłem ze środka suchą słomę.Zrobiłem z niej mały kopczyk, a płótno położyłem obok, żeby je w razie potrzeby dorzucić do ognia.Ale im mniej dymu, tym lepiej.Mógłby zwrócić uwagę przechodzącego strażnika.Nie było to na szczęście zbyt prawdopodobne, gdyż dopiero co dostałem jedzenie, a przynoszą mi jeden posiłekdziennie. Zapaliłem moją ostatnią zapałkę i najpierw podpaliłem puste już pudełko tekturowe, a kiedy się zajęło, przytknąłem je do słomy.Zatliła się i omal nie zgasła - była wilgotniejsza, niż myślałem, mimo że wyciągnąłem ją z samego środka materaca.Ale w końcu rozjarzyło się parę iskierek, a potem pokazał się płomień.Musiałem zużyć do tego celu dwa pozostałe puste pudełka po zapałkach, toteż dziękowałem w duchu Bogu, że nie wyrzuciłem ich do dziury kloacznej.Czwarte i ostatnie pudełko ściskałem w pogotowiu w garści, w lewej ręce trzymając poszwę siennika i wpatrując się intensywnie w rysunek. Kiedy płomienie poszły w górę, a ich blask ogarnął ścianę, skupiłem się na widoku latarni, wywołując w myśli jej obraz.Zdawało mi się, że słyszę w dali krzyk mew i czuję słony powiew wiatru na twarzy.Im dłużej patrzyłem, tym realniejszy stawał się widok przed moimi oczami.Nie odrywając wzroku od rysunku dorzuciłem do ognia poszwę - płomienie na moment przygasły, lecz zaraz wystrzeliły w górę. Ręka Dworkina nie straciła swoich magicznych właściwości, gdyż wkrótce latarnia morska wydawała mi się równie rzeczywista jak moja cela, a po chwili stała się jedyną rzeczywistością, a cela tylko Cieniem za moimi plecami.Usłyszałem plusk fal i poczułem ciepło popołudniowego słońca.Zrobiłem krok naprzód, lecz moja noga nie wylądowała w ognisku. Stałem na piaszczysto-skalistym brzegu małej wyspy zwanej Cabrą, na której znajdowała się duża, szara latarnia morska, wskazująca w nocy drogę statkom płynącym do Amberu.Nad moją głową krążyło stadko przestraszonych, wrzeszczących mew, a mój śmiech zlałsię w jedno z szumem fal i swobodną pieśnią wiatru.Amber leżał czterdzieści trzy mile za moim lewym ramieniem. Uciekłem.Strona główna Indeks
[ Pobierz całość w formacie PDF ]