[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Próbowałem cię zabić, ale byłeś zbyt szybki i zanim uderzyłem po raz drugi, zdążyłeś się jakoś wyatutować. - Nie mogłeś się lepiej przyjrzeć? Potrafiłeś sięgnąć do naszych myśli, więc mogłeś zobaczyć, że nie jestem człowiekiem, którego szukasz. Potrząsnął głowił. - Odbierałem tylko najbardziej powierzchowne myśli i reakcje na najbliższe otoczenie.A i to nie zawsze.Słyszałem też twoją klątwę, Corwinie.Zaczynała się spełniać.Widziałem to wszędzie dookoła.Uznałem, że dla bezpieczeństwa nas wszystkich nałeży usunąć ciebie i Branda.Po tym, co robił przed twoim powrotem, domyślałem się, do czego jest zdolny.Ale wtedy jeszcze nie mogłem go dostać z powodu Gerarda.Potem był coraz silniejszy.Podjąłem jedną próbę, ale bez skutku. - Kiedy? - zdziwił się Random. - To ten zamach, o który oskarżono Corwina.Byłem w przebraniu.Gdyby zdołał uciec, jak Corwin, nie chciałem, by wiedział, że jeszcze żyję.Przeszedłem Wzorzec, przeniosłem się do jego pokoju i próbowałem go zabić.Obaj zostaliśmy ranni, przelaliśmy sporo krwi, ale jakoś się wyatutował.Później skontaktowałem się z Julianem i wraz z nim ruszyłem na tę bitwę.Brand musiał się tu zjawić.Wziąłem kilka strzał o srebrnych grotach, bo byłem niemal pewien, że Brand nie jest już taki jak my wszyscy.Chciałem zabić go szybko i z daleka.Trenowałem łucznictwo.Przybyłem, by go odszukać, i w końcu znalazłem.Teraz wszyscy mnie przekonują, że myliłem się co do ciebie.Czyli twoja strzała chyba się zmarnuje. - Wielkie dzięki. - Może nawet powinienem cię przeprosić. - Byłoby miło. - Z drugiej strony, byłem przekonany, że postępuję słusznie.Robiłem to, by ratować pozostałych. Nie doczekałem się przeprosin Caine'a, ponieważ właśnie w tej chwili rozległ się głos trąb, który zdawał się wstrząsać całym światem: bezkierunkowy, głośny, przeciągły.Rozejrzeliśmy się, szukając źródła dźwięku.Caine wstał i wyciągnął rękę. - Tam! - zawołał. Podążyłem wzrokiem za jego gestem.Zasłona burzy rozstąpiła się na północnym zachodzie, w miejscu, gdzie przebijała ją czarna droga.Pojawił się widmowy jeździec na czarnym koniu.Zadął w róg.Chwila minęła, zanim dotarła do nas muzyka.Potem dołączyło do niego jeszcze dwóch trębaczy - też bladych, też na czarnych wierzchowcach.Unieśli rogi i włączyli się do fanfary. - Co to może być? - zdziwił się Random. - Chyba wiem - mruknął Bleys, a Fiona kiwnęła głową. - Więc co? - spytałem. Nie odpowiedzieli.Jeźdźcy ruszyli czarną drogą, a za nimi wciąż pojawiali się następni.Strona główna Indeks
[ Pobierz całość w formacie PDF ]