[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Z każdym krokiem coś powracało: powierzchnie, struktury, kolory. Za mną ruszyli dwaj pozostali.Pode mną Wzorzec nie zdradzał nawet cząstki swych sekretów, zyskał jednak kontekst i stopniowo umiejscowił się w ramach ogólnego przekształcania świata wokół nas. Jechaliśmy w dół.Pojawiło się wrażenie głębi.Morze, wyraźnie teraz widoczne, zostało - może czysto optycznie - oddzielone od nieba, z którym przez chwilę łączyło je jakby Urmeer wód w górze i wód na dole - zjawisko niepokojące po fakcie, lecz nie dostrzeżone, gdy trwało.Zmierzaliśmy w dół stromym, skalistym zboczem, opadającym od tylnej części gaju, do którego doprowadził nas jednorożec.Jakieś sto metrów poniżej znajdowała się idealnie pozioma płaszczyzna jakby równej, gładkiej skały.Była mniej więcej owalna i miała kilkaset metrów długości wzdłuż głównej osi.Zbocze odchylało się na lewo i powracało, zakreślając szeroki łuk, jakby wielki nawias otaczający gładką powierzchnię. Poza jej prawym brzegiem nie było nic - grunt opadał stromym urwiskiem ku temu dziwnemu morzu.Po drodze wszystkie trzy wymiary odzyskały właściwe relacje.Słońce było ogromną kulą roztopionego złota, jaką widzieliśmy przedtem.Niebo miało głębszy niż w Amberze odcień błękitu; nie widziałem na nim śladu chmur.Błękitu morza nie zakłócały punkciki żagli ani plamy wysp.Nie było ptaków i słyszałem jedynie stuk kopyt naszych koni.Niezmierzona cisza zapadła nad tym miejscem i tym dniem.Wzorzec pojawił się w kręgu mego, wreszcie niczym nie zakłóconego, spojrzenia i zajął miejsce na płaskiej powierzchni pod nami.Z początku sądziłem, że jest wyryty w kamieniu, potem jednak zrozumiałem, że tkwi we wnętrzu - złocisto-różowe wiry przypominały żyłkowanie egzotycznego marmuru. Zdawały się naturalne, mimo wyraźnej celowości linii. Ściągnąłem cugle.Tamci stanęli przy mnie, Random po prawej stronie, Ganelon po lewej.Długi czas przyglądaliśmy się w milczeniu.Ciemna, bezkształtna smuga przesłaniała część Wzorca tuż przed nami, od krawędzi aż do samego środka. - Wiesz co - odezwał się w końcu Random.- To wygląda, jakby ktoś ściął szczyt Kolviru mniej więcej na poziomie lochów. - Zgadza się. - Zatem, uwzględniając podobieństwo, mniej więcej w tym miejscu znajduje się nasz Wzorzec. - Zgadza się - powtórzyłem. - A ta ciemna plama sięga na południe, skąd biegnie czarna droga. Wolno kiwnąłem głową, gdyż pojawiło się zrozumienie i zostało przekute w pewność. - Co to jest? - zapytał Random.- Wydaje się odpowiadać realnemu stanowi rzeczy, ale poza tym nie pojmuję znaczenia.Po co nas tu sprowadzono i pokazano to wszystko? - Na cieniu - Ziemi, który odwiedziliśmy - odezwał się Ganelon - i na którym spędziłeś tyle lat, słyszałem wiersz o dwóch drogach, które rozchodzą się wśród lasu.Wiersz kończy się słowami: "Ruszył mniej zdeptaną ścieżką i to zdecydowało".Kiedy go słuchałem, przyszło mi na myśl coś, o czym kiedyś wspomniałeś: "Wszystkie drogi prowadzą do Amberu".Zastanawiałem się wtedy, tak jak i teraz, czy to nie wybór decyduje, mimo że na pozór cel jest zupełnie pewny dla tych, co są twojej krwi. - Wiesz? - spytałem.- Rozumiesz? - Chyba tak. Pokiwał głową, po czym wyciągnął rękę. - Przed nami leży prawdziwy Amber, prawda? - Tak - powiedziałem.- To prawdziwy Amber.Strona główna Indeks
[ Pobierz całość w formacie PDF ]