rozdzial 12 (142)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Linie pulsowały i zmieniały kolory, a ja wiedziałem, że są to raczej siły niż obiekty materialne, widzialne tylko dzięki Logrusowemu Wzrokowi, którego wciąż używałem.Puls przyspieszał; oboje wolno opadali na kolana, wciąż wyciągając ręce.Szybkie słowo i gest, a mógłbym zniszczyć tę równowagę.Niestety, miałem własne problemy.Maska pikował na mnie niczym olbrzymi owad - bez wyrazu, lśniący i śmiercionośny.Seria trzasków rozległa się wewnątrz frontowego muru Twierdzy: jak czarne błyskawice mknęły w dół zębate pęknięcia.Widziałem kurz opadający poza wirującą spiralą światła, słyszałem stuki i zgrzyty - ledwie rozróżnialne wśród dzwonienia w uszach, czułem nieustającą wibrację podłogi pod zdrętwiałymi stopami.Ale tak być powinno.Uniosłem lewą rękę, a prawą wsunąłem pod płaszcz. Ognista klinga błysnęła w prawej dłoni Maski.Nie drgnąłem nawet; odczekałem jeszcze sekundę, by wypowiedzieć kluczowe słowa mojego zaklęcia „Fantazja Na Sześć Palników Acetylenowych".Cofnąłem rękę, by przedramieniem osłonić oczy, i przetoczyłem się na bok. Cięcie chybiło, klinga wbiła się w kamień.Lecz lewe ramię Maski uderzyło mnie w pierś, a łokieć trafił pod żebra.Nie czekałem, by ocenić szkody - słyszałem już, jak ognisty miecz z chrzęstem wyrywa się z kamienia.Dlatego z półobrotu aż po rękojeść wbiłem w lewą nerkę Maski mój własny, całkiem materialny sztylet. Rozległ się krzyk.Czarownik zesztywniał i osunął się na podłogę.Niemal natychmiast ktoś kopnął mnie mocno powyżej prawego biodra.Uchyliłem się i kolejne uderzenie wylądowało na moim ramieniu.Jestem pewien, że było wymierzone w głowę.Kiedy przetaczałem się, osłaniając szyję i skronie, słyszałem przekleństwa Jurta. Wstałem, sięgając po dłuższą klingę.Spojrzałem Jurtowi w oczy.Prostował się właśnie, trzymając Maskę na rękach. - Później - rzucił i zniknął, zabierając ze sobą ciało.Na podłodze, tuż obok podłużnej plamy krwi, leżała niebieska maska. Jasra i Sharu wciąż walczyli na klęczkach, zdyszani i zlani potem.Ich siły życiowe skręcały się wokół siebie niczym zakochane węże. Nagle, jak ryba wypływająca na powierzchnię, Jurt pojawił się w wieży mocy poza Fontanną.Mandor cisnął dwie swoje kule, które zdawały się rosnąć, pędząc w dół, by uderzyć w Fontannę i zmienić ją w stos gruzu.I wtedy zobaczyłem coś, czego - jak sądziłem - nigdy już nie miałem oglądać. Echa padającej Fontanny sięgały coraz dalej, zgrzyty i jęki murów ustąpiły trzeszczeniu i kołysaniu, a wokół padał kurz, kamienie i belki, lecz ja parłem naprzód.Osłaniając płaszczem twarz, z wyciągniętym mieczem, wymijałem gruzy i obchodziłem nowe gejzery i jaśniejące strumienie mocy. Jurt przeklinał mnie ciągle, gdy się zbliżałem. - Zadowolony jesteś, bracie? - zapytał w końcu.- Zadowolony? Niech śmierć dopiero zaprowadzi pokój między nami. Zignorowałem to zrozumiałe uczucie, gdyż musiałem lepiej się przyjrzeć temu, co chyba dostrzegłem kilka sekund wcześniej.Przeskoczyłem nad odłamkiem ściany i wśród płomieni spojrzałem na twarz martwego czarownika, na głowę wspartą o ramię Jurta. - Julio - krzyknąłem. Zniknęli jednak, nim do nich podbiegłem.I wiedziałem, że pora już, bym zrobił to samo.Odwróciłem się i pomknąłem przez ogień.Strona główna Indeks [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ pdf @ download @ ebook

Podobne