02 (536)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Kiedy osiemnaście statków wroga, nie osiągnąwszyjeszcze sfery własnego skutecznego ognia, znalazło się w zasięgu naszegodziałania, Allan i Leonid równocześnie uruchomili anihilatory trakcyjneunicestwiające przestrzeń.Wrogowi mogło się wydawać, że my samizaczęliśmy się gwałtownie zbliżać.Ale Niszczyciele nie dali się oszukać,spostrzegli bowiem, że odległość między nimi a nami maleje we wszystkichkierunkach.Ogarnęła ich panika.Cztery z osiemnastu krążowników wroga,zagarnięte stożkami znikającej przestrzeni, gwałtownie oderwały się od swoich.Rozszyfrowaliśmy ich rozpaczliwe depesze: „Pomóżcie, straciliśmy sterowność!" ipaniczne rozkazy flagowca: „Dajcie całą wstecz i bijcie z działgrawitacyjnych, bo zderzycie się z nimi!" Roześmiałem się triumfalnie:wrogowie nawet w ostatniej chwili swego życia nie domyślali się, jaki losich czeka. Ani Allan, ani Leonid nie czekali naprzedśmiertną salwę ginących piratów.To, co zobaczyliśmy i co niewątpliwieujrzeli pozostali przy życiu wrogowie, było wspaniałe.Teraz Zływrogipoznały całą moc ludzkiej potęgi.Na gwiaździstym niebie oślepiająco zapłonęłycztery purpurowe słońca, które natychmiast zgasły tworząc mgliste obłoki.Pyłowe chmury wirowały, rozpraszały się i nikły - wszechświatowa pustkawzbogaciła się o cztery nowe otchłanie.Złowieszcze krążowniki stały siękilometrami, nie gazem, nie molekułami, nie atomami nawet, lecz milionamikilometrów bezcielesnej przestrzeni, milionami kilometrów pustego „nic"! Pozostałe okręty wroga rzuciły się do ucieczki.Leonid próbował je gonić, lecz kule przeszły w obszar nadświetlny.Zdołaliśmy jednak przedtem odebrać rozkaz nadany z pokładu flagowcaNiszczycieli: „Natychmiast opuścić gromadę gwiezdną! Wszystkie okrętyopuszczają gromadę gwiezdną!" Pobiegłem doRomera.Musiałem mu rzucić moją radość w twarz jak gryzący wyrzut. - Andre niczego nie powiedział, Pawle! Z rozkazuadmirała wynika jasno, że do ostatniej chwili Niszczyciele obawiali się zwykłegozderzenia z nami, a nie anihilacji! Romero długopatrzył na mnie bez słowa.Zauważyłem nagle, że zgarbił się i postarzał. - Proszę mi wierzyć, że cieszę się wraz z panempowiedział zmęczonym głosem.- Chociaż, prawdę mówiąc, z czego tu sięcieszyć?. Nienawidziłem go, bo nie wierzył, że Andremógł pozostać przy życiu i nie wydać naszych sekretów.Dla niego istniałatylko jedna możliwość: Andre dawno zginął. .15. Plejady zostały za nami. Tobyła bardzo smutna podróż. Dzień za dniem i tydzień zatygodniem oblatywaliśmy kolejne układy gwiezdne.Na tych planetach, gdzieistniały warunki do powstania życia i gdzie jeszcze niedawno życie kwitło,teraz życia nie było. Zjawiliśmy się w Plejadach zbytpóźno. Zdziwiłem się, kiedy WKA tłumacząc nazwędziwnych istot używał infantylnego słowa „Zływrogi".Teraz ze wzrastającąwściekłością przekonywałem się o precyzji przekładu.Tam, gdzie pojawiali sięoni, zjawiało się zło.Nawet myśl o tym, że istnieją w tym samym świecie co my,budziła odrazę.Nie chodziło już o to, aby zatrzymać agresorów.Trzeba ichpo prostu zniszczyć, znaleźć i unicestwić! Dzieńza dniem i tydzień za tygodniem w lornetach mnożników i na stereoekranachukazywały się te same widoki: gęste chmury popiołu i pyłu kłębiące się nadplanetami, lądy wymieszane z oceanami w jedną grząską masę. Spróbowaliśmy wylądować na jednej ze zniszczonychplanet.Było to w układzie Alcjony, wspaniałej, jasnej gwiazdy.Wniedalekiej przeszłości z pewnością niczego tam nie brakowało, było poddostatkiem światła i ciepła, wody i zieleni, powietrza, minerałów i strawy.W smutnej teraźniejszości był kurz, nic poza pyłem.Nad planetą kłębiły sięczarne chmury delikatnej zawiesiny.Wpatrywaliśmy się w powierzchnię globu,domyślaliśmy się ruin miast pod górami popiołu.Po wylądowaniu omal nieutonęliśmy w pyle podobnym do sproszkowanego grafitu, który ciekł niczymwoda.Musieliśmy wrócić. Pewnego wieczoru w klubiepokładowym Wiera zapytała nas, co robić dalej.Wiemy teraz, że w Galaktycebuszują dziwne pół istoty, pół mechanizmy, tworzące wojowniczy naród owysokiej kulturze technicznej - mówiła.Dotarliśmy do przestrzenigalaktycznych i przekonaliśmy się, że są opanowane przez piratów.Ale niewszystko jeszcze jest jasne.Nie wiemy, gdzie oni mają swoją bazę.Po codokonują swych niszczycielskich napadów? Gdzie mieszkają podobne do nas istoty?Widzieliśmy je w sennych majakach Aniołów, na obrazach Altairczyków i wrzeźbach mieszkańców Sigmy, ale nie widzieliśmy ich żywych.Może ten naródnaszych potencjalnych przyjaciół już nie istnieje? Nie jest wykluczone, żestaliśmy się świadkami ostatniej fazy kosmicznej wojny międzyNiszczycielami i pokojowo usposobionymi Niebianami, w której zginęliwszyscy przeciwnicy Zływrogów.To jeszcze należy wyjaśnić.Jednocześniepora już wracać na Ziemię.Trzeba zapoznać całą ludzkość z zebranymiinformacjami, aby jej decyzje były obiektywne. Wierazaproponowała podzielić flotyllę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ pdf @ download @ ebook

Podobne