02 (638)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. - No to popatrz na ten fragmencik! Strzępek istotnie był interesujący: żywa tkankaprzenikała się ze sztuczną strukturą, jedno było przedłużeniem drugiego: zkości wyrastał przewód i platynowy opornik, na kondensatorze zaś pozostały nerwyi włókienka mięśni.To było harmonijne połączenie, a nie mechanicznesąsiedztwo żywego i martwego. - Są dwie możliwości -ciągnął Andre.- Albo istoty żywe odkryły sposób mistrzowskiego zastępowaniaswych niedoskonałych narządów sztucznymi organami i w ten sposób w połowie sięzmechanizowały, albo na odwrót, stworzone przez kogoś mechanizmy nauczyłysię wbudowywać żywe tkanki i awansowały w ten sposób do stopnia półorganizmów.Wobu wypadkach mamy do czynienia z obiektami wysokiej kultury materialnej. Dla mnie mieszana natura Zływrogów stanowiławyjaśnienie ich zaskakującego okrucieństwa.Istoty zdegradowane domechanizmów musiały utracić wrodzoną dobroć.Ale jeśli to naprawdę są automatyzmontowane z elementów organicznych, to skąd biorą potrzebne im żywe tkanki?Może polują na istoty w kosmosie, aby dzięki ich tkankom zapewnić sobieistnienie? .10. Leonid z zasępioną twarzą przechadzał się pod ścianąbudynków.Spojrzał na nas tak, jakbyśmy również należeli do gatunkugłowookich.Byto jasne, że nie udało się żywcem wziąć Zływrogów. - Rozpadają się jak bańki mydlane.Pozostały przyżyciu trzy sztuki. W kącie utworzonym przez załamanieściany siedziało trzech Niszczycieli ściśniętych naszymi polami.Zływrogi były wyczerpane: ich oczy ledwie świeciły, a wysyłane odczasu do czasu impulsy grawitacyjne utraciły dawną moc.Andre uruchomiłdeszyfrator.Romero, blokując wrogów z Allanem, Kamaginem, Gromanem i Trubem,przywołał mnie gestem. - Wie pan, czemu ani jednegonie wzięliśmy żywcem? Niewiarygodne, ale oni popełniają samobójstwo, kiedysytuacja jest już bez wyjścia! - Buch łbem o ciało ikoniec! - powiedział Allan.- Nasi przeciwnicy to samoeksplodujące konstrukcje.Tymczasem Kamagin, skoncentrowawszy na sobie trzy pola, metodycznie odrywałjednego Zływroga od dwóch pozostałych.Kiedy pomiędzy nimi utworzyła sięszczelina, Niszczyciel uderzył okiem w ciało.Rozległ się wybuch i do górytrysnęły kłęby wilgotnego dymu.Dwa pozostałe potwory przywarły do siebiejeszcze silniej.Ich głowy gorączkowo migotały. - Itak wszystkie! - powiedział ze złością Leonid.- Gołymi rękami chwytać je za tełby, czy co? - Jak tam u ciebie? - spytałem Andre.-To chyba mowa świetlna, nie powinieneś mieć trudności z odczytaniem. - Kłopot polega właśnie na tym, że to nie jest mowaświetlna.Nadają słabo modulowane fale grawitacyjne, a świecenie tymimpulsom tylko towarzyszy.Z taką formą mowy stykam się po raz pierwszy. Andre westchnął. - Klucz!Klucz! Gdybym mógł odczytać przynajmniej jeden sygnał. - Zaraz dam ci klucz.Podrażnię ich trochę, a tyobserwuj reakcję. Wysunąłem się do przodu, uderzyłemniezbyt silnie polem i znów się cofnąłem.Operację tę powtórzyłemtrzykrotnie, a potem zacząłem ostrożnie rozsuwać wrogów.Porzuciłem tozajęcie, aby znów przejść do uderzeń.Ciosy były słabe, raczej poklepywania niżpchnięcia.Ze dwa razy wystawiłem też w ich kierunku rozcapierzone palce. - Starczy! - powiedział Andre radośnie.- Teraz chybarozszyfrujemy ich mowę.Słuchajcie, to bardzo ciekawe. Później okazało się, że deszyfrator niektóreszczegóły źle zrozumiał, ale sedno przekazał prawidłowo: „Ten sam, zabójcapierwszego.Znów ten sam.Znów.Rozsuwa.Każcie ekranowanym.Tylko oni.Na planecie jest dwóch, pozostali zginęli.Sześćdziesiąty trzecizadał sobie śmierć.Ja słabnę.Brakuje mi grawitacji.Odpowiadam: oni sąinni, kamiennopałczaści.Ekranowanych.Dlaczego dopiero pod wieczór,przecież są bliżej?.Do wieczora nie utrzymam się.Nie wytrzymam.Wysłaliśmy wszystko, niepotrzebnie zostaliśmy.Uderzę głową.Planetanie jest już potrzebna.Planeta." Przez kilkasekund zastanawialiśmy się nad rozszyfrowanym tekstem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ pdf @ download @ ebook

Podobne