iacte

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Odeszli poza namioty.Trupy czekały w bezruchu.Imatorpróbował zmusić je do podjęcia rozmowy; bezskutecznie.Pozostali przyglądali sięohydom w milczeniu. Ojalika zatrzymała się za wrakiem unieruchomionej na zawszeciężarówki, ograbionej przezornie ze wszystkiego, co przenośne, nawet szyb. - Powiedz mi.wytropisz go? - Wiem gdzie mieszka.Powiedzieli mi. - Naprawdę? - Mieszka w Twierdzy. - Mhm.przewidujesz jakieś kłopoty? - On jest bogiem.Bogów się nie sprzedaje. - Mhm.Ale tak czy owak - będziesz go tropił. - Jestem kim jestem. - Skąd to znasz? - Co? - Nic.Kiedy go już dopadniesz.powstrzymaj Anoukiego.Poślę Lee, dopilnuje.Ja muszę z Saint-Piercem porozmawiać. - Po co? - On wie. - Co? - Wszystko.Bagno jest jego. - Chcesz władzy.Biały Diabeł chce zemsty. - Powiedz czego ty chcesz. Szybkie, ostre zdania.Ojalika uciekała wzrokiem, lecz senpatrzył bezlitośnie. - Powinienem cię wtedy zabić.W tobie jest demon.Twierdza. W miejscu, gdzie Pazur załamuje się w strome, urwiskowezbocze, odrasta odeń masywny, kamienny filar; na jego szczycie miaszka bóg KlanuMiłosierdzia.Nie można tam dakiem wylądować.Nie można tam podejść od południa,wschodu ani zachodu.Można tam podejść od północy, ale na północy czekająLegiony. - Co? - Legiony. - A cóż to takiego, u licha? Podążający Za Cieniem zmilczał. Lee wzruszył ramionami. W trzasku wirtualnych płomieni ogniska noc szyfrowałatajemne ostrzeżenia. Biały Diabeł przyglądał się poprzez dym jak tropicielzatruwa groty strzał. - Skąd wziąłeś tę truciznę? - Zrobiłem. - Jak? Z czego? Skąd wiesz, że dla nich też jest zabójcza? - Każdy świat ma swoje trucizny, swoje leki. Czarny Czarnooki zapalił fajkę.Rozciągnięty leniwie podczerwono-żółtym poncho obserwował zaciemnianie kolejnych gwiazdozbiorówprzez przepływające chmury; w myśli nazywał te obce mu konstelacje.Młot.Statek.Akcelerator.Prezerwatywa.Ptak.Karabin.Włosy.Nie rozumiał poleceniaOjaliki, by towarzyszyć szaleńcowi i jego snowi w tym śmiertelnym pościgu zawampirem - lecz teraz naszło go niespodziewanie straszliwe podejrzenie, iżuczyniła to, by uchronić go przed zemstą DeWonte’a, który wszak zapowiedział byłswe rychłe zniebozstąpienie. - Ojalika.- odezwał się Anouki i Lee drgnął - czemu onanosi ze sobą ten telefon? Lee zaśmiał się. - Ma wciąż nadzieję, że znajdzie takie miejsce, gdzie onzadziała.Nie wierzy w Bagno.Mówi: to niemożliwe, to nie ma sensu.Wierzy wnaukę. Potwór: nadbiegł, zawył.Szaman poderwał się na nogi.Nóż.Tomahawk.Potwór wył na południe, na Pazur tnący krzywym cieniem gwiazdoskłon.Poderwali się i ludzie.Lee podniósł szablę, wyciągnął ją z pochwy.Anouki,oblizując wargi, przeładował remingtona.Daki w nagłym strachu rozłopatały siębezsilnie na uwięzi długich rzemieni.Cayuga drapał blizny po odrąbanychpalcach. - Widzisz to? - Co? - To na niebie. Tropiciel schował nóż, czym prędzej założył na łęczyskocięciwę, pozbierał strzały.Potem skoczył w ognisko i zadeptał je.CzarnyCzarnooki - teraz bez okularów - wycofał się wolno za pień powalonego niedrzewa;na klindze jego pałasza rozzielenił się blask księżyców. Sen zaintonował jakąś jękliwą pieśń; Anoukiemu od tegonieludzkiego dźwięku przebiegł dreszcz po plecach. Potwór warczał ostrzegawczo. - Co to jest? Co to jest?! Spadły na nich z nocnych wysokości, wynurzyły się z mrokuniepuszczy - Legiony. - Na miłość boską.co to jest?!! Lee wypadła z ręki szabla.Nie miał teraz czasu naciągaćrękawic; wytarł wilgotne wnętrza dłoni o płaszcz, pochylił się niepewnie,podniósł broń.Nagle ciężka.Zaklął modlitewnie.Słyszał krzyki rozpanikowanegoAnoukiego.Ryki ze strony przeciwnej.Spojrzał.Smok.Nie uwierzył.A jednak -nadal smok.Ryczy.Miota się po polanie.Skrzydła jak chorobliwe błony nocy.Owadzio szybki.Skórę ma czarną i tylko cieniem go widać.Sen, niczym dobrzenaoliwiony automat, w niemożliwym tempie szyje doń z łuku zatrutymi strzałami.Potwór wgryza się wściekle w smoczy ogon.Lee krok za krokiem wstecz.Wtedy -harpie.Spomiędzy gwiazd.Białopierśne erynie o orlich skrzydłach.Ich pazury -wszędzie dookoła.Siecze Lee z rozpaczliwych zamachów; raz, drugi, trzeci; tracirównowagę, rzuca go w prawo - Lee garbi się, przyklęka, podpiera.pazury drą iszarpią jego płaszcz na plecach.Przewraca się, przetacza.Kątem oka: smok, smokponad wszelką wątpliwość, smoczy stuprocentowo.A tu harpie.Więc wstaje.Onenurkują z ciemności, starając się w przelocie rozdrapać go na strzępy.Leczusiekł już trzy spośród nich.Cztery.W jednym z obrotów dostrzega Spieglassawalczącego z czymś, co wygląda jak sześcioręki goryl; Spieglass nie jest wstanie obrócić remingtona lufą ku stworowi, tamten ma po prostu zbyt wiele tychłap.Smok zaś kona od sekretnej trucizny szamana, już tylko niezdarnie próbujezedrzeć z siebie strzały; Potwór dogryza się do jego tętnicy i płynie gęsta,gorąca smocza krew.Tymczasem niepuszcza rodzi kolejne monstra.Co to jest?Biegną, lecą, skaczą, wiją się, przepoczwarzają.Grzmi remington.Wyje sen.Warczy Potwór.Szał.Noc.Noc to usprawiedliwia. .Potem wytarł klingę; wyszczerbiła się była lekko [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ pdf @ download @ ebook

Podobne