K. J. Yeskov Ostatni Wladca Pierscienia (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- A obiekt jest wyjątkowo ostrożny.Strasznie trudno będzie go prowadzić.-.a co najważniejsze, wcale nie trzeba - roześmiawszy się, dokończył Jakuzzi.Teraz już czuł zdecydowanie, że Fortuna jest po jego stronie; przeczucie zwycięstwa, słodsze nawet od samego zwycięstwa, przepełniało go, wypływało na zewnątrz pienistymi bryzgami nurneńskiego wina.- Zdejmujcie obserwację, całkowicie.Grupa przejęcia - działać według wariantu drugiego.53Umbar, ulica Jaspisowa 7Noc z 26 na 27 czerwca 3019 rokuCTej nocy Jaspisowa była pusta, ale nawyk sprawdzania zakotwiczył się w jego świadomości na trwałe."Zresztą - uśmiechnął się w duchu Tangorn - jeśli naprawdę ktoś mnie obserwuje, to nie zazdroszczę śledziom: to nie port z jego odwiecznym, nigdy nie zamierającym skupiskiem ludzkim, a szacowna arystokratyczna dzielnica, na ulicach której po zapadnięciu zmroku pozostaje tylko tylu ludzi, ile na oświetlającym ją księżycu.Chociaż, jeśli się zastanowić, komu teraz jest potrzebny baron Tangorn po aresztowaniu bałwana Marandila.Najważniejsze - czy potrzebny jest teraz samemu sobie? A może Elwiss? Czego mu teraz najbardziej trzeba to cichej norki, w której siedząc, można się do woli zastanawiać nad tym: czy w »Zielonej makreli« nie mógł wygrać, czy nie chciał? W ostatniej chwili wystraszyło go własne zwycięstwo, ponieważ zawszepamiętał swoją milczącą umowę z Siłami Wyższymi, że wraz z zakończeniem misji zakończy się jego ziemski żywot.I nie o to chodzi, że stchórzył, nie.Po prostu w decydującej chwili pojedynku z Elandarem nie potrafił zacisnąć zębów i zrobić »przez niemoc«.Nie sił, nie umiejętności mu zabrakło, i nawet nie szczęścia - a uporu i odwagi."Myśląc tak, doszedł do kramu jubilera czcigodnego Chakti-Wariego.Na wejściowych drzwiach żmijka z brązu informowała potencjalnego złodzieja, że chronią lokal, według wendotenijskiego obyczaju, królewskie kobry; może to było kłamstwo,ale kto by tam sprawdzał.Potem przeciął jezdnię i, jeszcze raz sprawdziwszy tyły, otworzył własnym kluczem furtkę w ośmiostopowej wysokości murze z muszlowca.Dwupiętrowa willa Elwiss znajdowała się w głębi ogrodu, przez który prowadziła wysypana piaskiem ścieżka.Maźnięcia księżycowego pędzla szczodrze obsiadły nawoskowane listowie oleandrów, zagęszczając do nieprzeniknionego mroku cień pod nimi.Cykady brzęczały na swych cymbałkach tak, że dzwoniło w uszach.A ci, którzy oczekiwali barona w tym księżycowym ogrodzie mogliby z łatwością ukryć się nawet w jasne południe na świeżo skoszonym lęgu i absolutnie bezszelestnie tańczyć po rozeschniętym parkiecie, posypanym suchymi liśćmi, przez co nie dziw, że uderzenie w tył głowy - płócienna "kiełbaska", wypakowana piaskiem: tanio i soczyście - kompletnie go zaskoczyło.Odlatujący w mrok Tangorn nie widział ani tego, jak pochyliło się nad kilka postaci w czarnych strojach, ani tego, że dokoła nich pojawiły się, jakby ucieleśniając się z mroku, inne jeszcze postacie - też w czerni, ale nieco innego kroju.Tego, co się stało potem, nie widział również, a gdyby nawet widział, to na pewno nic by z tego nie zrozumiał: walka ninjokwe to nie taka sprawa, że może ją prześledzić oko dyletanta.Bardziej przypomina to taniec fruwających na wietrze liści.Starcie odbyło się w całkowitej, zupełnie nienaturalnej ciszy, przerywanej tylko odgłosami sięgających celuciosów.Gdy barona po siedmiu czy ośmiu minutach wyszarpnięto z omdlenia za pomocą ohydnego zapachu soli trzeźwiących, wszystko już się skończyło.Wystarczyło, że otworzył oczy, a człowiek w czerni odsunął flakonik od jego twarzy i, nie odzywając się ani słowem, zniknął gdzieś.Baron leżał na czymś twardym i niewygodnym, i dopiero po kilku sekundach zrozumiał, że został przeniesiony pod same drzwi willi, gdzie teraz siedzi, opierając się plecami o stopnie ganku.Dokoła rzeczowo i absolutnie bezszelestnie snuły się ciemne postacie; dwie, trafiwszy akurat w plamę księżycowego światła, wlokły tłumok o charakterystycznym kształcie, z którego sterczały na zewnątrz miękkie buty.Gdzieś za plecami Tangorna toczyła się rozmowa dwóch mężczyzn - jeden miał wyraźny, śpiewny akcent mieszkańca Półwyspu.Baron, nie odwracając głowy, wsłuchał się w ich dialog.- Same trupy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ pdf @ download @ ebook

Podobne