K. J. Yeskov Ostatni Wladca Pierscienia (5)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Wcześniej nie miały, a teraz, jak widzicie, mają! Nie wiem, kto zrobił taki prezent Władczyni Galadrieli - Aragorn, Faramir czy orokueni - ale ona z jakiegoś powodu ułożyła obok siebie oba kryształy.W południe orokueni, a może i nie oni, skąd mam wiedzieć, zrzucą swój palantir w gardziel Orodruiny, Odwieczny Ogień przeskoczy z orodruińskiego palantira na lorieński, a z niego na Zwierciadło, i wtedy nastąpi koniec wszystkiego! A gdy sczeźnie Zwierciadło, w skrzepy Odwiecznego Ognia zmienią również pozostałe Kamienie Jasnowidzenia - i nasz w tej liczbie.- Słysząc te słowa, magowie odruchowo odsunęli się na boki, jak gdyby śmiercionośny ogień już osmalił ich twarze.- Oto i jest "Przepowiednia Wakalabaty".Szybciej, stańcie w trójkącie! Pomagajcie mi, może jeszcze zdążymy.Gandalf opadł na podłogę i przez kilka sekund po prostu siedział nieruchomo, zamknąwszy oczy.Korek manierki z elfickim winem przyszło wyciągać zębami, palce skostniały jak odmrożone.i tak już będzie zawsze.Wypił kilka łyków, zaciskając manierkę między zgrabiałymi dłońmi, i, nie patrząc, podał ją Radagastowi."Zdążyliśmy.Jednak zdążyliśmy." Świetlny sznur, odchodzący od ich palantira do orodruińskiego, miał teraz barwę nie błękitną, a purpurowo-floletową.Gdy tylko te zuchy wyjmą swój kryształ z ochronnej srebrnej plecionki, dokoła niego owinie się, jak błękitną iskrzącą nicią, zaklęcie Gandalfa.Och, nie chciałby być tym, który weźmie tę kulę w ręce.Cóż, można teraz odsapnąć i spokojnie wszystkoprzemyśleć.Jak przechwycić ten palantir? Przecież na pewno będzie sobie leżał wśród orodruińskich głazów na zboczu.Haladdin oderwał się od kontemplowania lśniącego złotem purpurowego stopu, który wrzał niemal u jego stóp w trzewiachwulkanicznego tygla i, mrużąc i osłaniając dłonią oczy, oceniał położenie już znajdującego się poza kreską południa słońca.Lorien leży wyraźnie bardziej na zachód niż Mordor, tak więc ichniejsze - "orodruińskie" - południe winno wyprzedzać południe lorieńskie o jakieś piętnaście minut.Tak, chyba już można wyjąć palantir z worka i czekać, kiedy w nim pojawi się Zwierciadło - jeśli rzecz jasna Kumai wykonał swe zadanie."Nie wolno ci tak myśleć, słyszysz?! - osadził sam siebie.- Zrobił to, co trzeba, i dobrze to wiesz.Ale ty za kilka minut będziesz musiał zabić tę kobietę.Może nie kobietę, a elfijkę, ale co to za różnica.Zresztą, co tam się dręczyć.Wszystko już było wałkowane w głowie tysiącerazy.Można, pewnie że tak, podrzucić »wykonanie wyroku« Cerlegowi - kima sobie spokojnie za kamieniami, ten ma nerwy! -ale to by było już zupełnie."Droga do Orodruiny okazała się stosunkowo prosta.Do przełęczy Hotont prowadził ich Rankorn - ranger i tak chciał wyszukaćmiejsce na postój w górnym biegu Wydrzego Potoku, a tam przejął ich Marun.Dla Maruna "spotkanie podgrupy Haladdina" byłoniemal krótkoterminowym urlopem z frontu: w domu, w Mordorze, trwała wojna, a tu, za Górami Cienia, panowały cisza i spokój.Faramir do tego czasu przedsięwziął wszelkie możliwe kroki w celu osiągnięcia pokoju z trollami z Gór Cienia, i w ubiegłym tygodniu jego dyplomatyczne wysiłki zostały uwieńczone pełnym sukcesem: do Emyn Arnen przybyła delegacja trzech trollijskich nestorów.Niektórym - nie będziemy wskazywali palcem - to zbliżenie bardzo się nie spodobało, tak więc na podjeździe do Osady na starszyznę czekała specjalnie przygotowana grupa dywersyjna.Jednakże służby barona Gragera pokazały swą prawdziwą wartość: nie tylko zamach został udaremniony, ale udowodniono, że nici tej prowokacji ciągną się w stronę "drugiego brzegu Anduiny".Pozostali przy życiu dywersanci zostali wypuszczeni na wolność z poleceniem przekazania Jego Królewskiej Mości, że powinien podszlifować i urozmaicić swoje chwyty.W każdym razie nestorów okazane im dowody przekonały całkowicie: przełamali się z księciem Ithilien tradycyjnym plackiem i odjechali, pozostawiwszy swoich starszychsynów na służbie w książęcej ochronie osobistej - sojusz zawarty.Nawiasem mówiąc, ithilieńscy chłopi, do tego czasu od dawna już handlowali z trollami na całego i handel wymienny kwitł, nie czekając na żadne Wysokie Ustalenia.Kontrolujące Kirith Ungol elfy patrzyły na to i wściekały się, ale niczego nie mogły zrobić - za krótkie łapki.- A co tam u Iwara, Marunie? Jak mistrz Haddami? Ciągle bawi was swoimi sztuczkami?- Zginął Haddami - spokojnie odpowiedział troll.- Niech mu ziemia.Dobry był chłop.Nawet bym nie powiedział, żeUmbarczyk.W tym momencie przyjrzał się twarzy Haladdina i, skonfundowany, mruknął:- Proszę o wybaczenie, sir! Jakoś nie pomyślawszy, ja.A gdzie ten wasz Gondorczyk?- Też zginął.- No tak.W oddziale Iwara gościli dosłownie kilka godzin.Porucznik chciał dać im eskortę do Orodruiny - "Na równinach teraz niespokojnie, wastackie rozjazdy włóczą się tam i z powrotem" - ale kapral tylko się uśmiechał: "Słyszysz, Matunie? Oni chcą mnie przeprowadzić przez pustynię!" Miał rację: pomagać orokuenowi na pustyni, to jakby uczyć rybę pływać, a mały oddział w ich sytuacji był lepszy niż duży.Tak więc doszli we dwóch.Jak zaczęliśmy - tak i skończymy.A właśnie.Czas.Haladdin rozwiązał węzeł na worku, rozsunął sztywną tkaninę z wplecionymi w nią srebrnymi nićmi i wziął w ręce ciężką kryształową kulę, wyszukując w jej blado opalizującym wnętrzu służące do strojenia pomarańczowe iskierki.Tu, pod sklepieniem Amon Sul, niezmiernie odległy orodruiński palantir odbija się w postaci ogromnej, pięciosześciostopowejbańki mydlanej.Widać było, jak nieznany posiadacz obraca kryształ w ręce - na powierzchni kuli co i rusz powstawały jasno amarantowe odbicia ogromnych dłoni, tak wyraźne, że można było odróżnić rysunek linii papilarnych.- Co się dzieje? Gandalfie, wyjaśnij! - nie wytrzymał w końcu mag w błękitnym płaszczu.- Nic.O to właśnie chodzi - nic się nie dzieje.- Słowa Gandalfa zabrzmiały spokojnie i całkowicie martwo.- Moje zaklęcie nie zadziałało.Dlaczego, nie wiem.- Chcesz powiedzieć, że to kres wszystkiego?- Wygląda, że tak.Nastała cisza; wydawało się, że wszyscy wsłuchują się, jak opadają ostatnie drobiny piasku w klepsydrze odmierzającej czas ich życia.- No i jak? Doigraliście się? - ciszę przerwał ironiczny głos, który nie stracił, nawiasem mówiąc, przez te lata swojej czarującej intonacji.- "Historia mnie usprawiedliwi."- Saruman?!Były przywódca Białej Rady, nie czekając na zaproszenie i pozwolenie, przemierzał już salę twardym zamaszystym krokiem,i wszyscy jakoś jednocześnie poczuli, że określenie "były" jest tu zupełnie nie na miejscu.- "Przepowiednia Wakalabaty", co, Radagaście? - zwrócił się do leśnego maga, uważnie wpatrując się w świetlne sznury,biegnące od palantira.Pozostałych członków Rady zignorował.- Aha.Ten promień, jak rozumiem, prowadzi do Orodruiny?- Oni chcą zniszczyć Zwierciadło.- wtrącił się Gandalf, który odzyskał nieco kontenans [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ pdf @ download @ ebook

Podobne