[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Znowu nikt nie odpowiedzia�.Poganie patrzyli po sobie osowiali.Pozbawieni przywódcy, nie wiedzieli ca�kiem, co ze sob� zrobi�.Nie wiedzia� tego tak�e m�ody dru�ynnik.- Panie setnik? - odezwa� si� w ko�cu.- To i co teraz?- Co? �wita ju�, czas by by�o co� zje�� - orzek� rzeczowo Przybywój, otrz�saj�c si� z rozmarzenia.- Zdaje si�, �e do skraju lasu tylko krok, a tam zaraz nasz zasiek.Setnik pieszczotliwie poklepa� po pysku wierzchowca, którego przez ca�� drog� prowadzi� za uzd� i podszed� do strzemienia, szykuj�c si� wskoczy� na siod�o.- Zbieramy si�, M�ody - zakomenderowa�, widz�c, �e podw�adny, zamiast post�powa� z jego �lady, sterczy niczym s�up, wpatrzony t�po w stron�, z której nadeszli.- Ej, powiedzia�em zbieramy si�! Og�uch�?Odylen nie drgn�� ani si� nie odezwa�.Nie by� te� jedynym, który wgapia� si� w puszcz�.- O nie - powiedzia� g�o�no Przybywój, tkni�ty strasznym przeczuciem.Po czym, zebrawszy si� na odwag�, by stan�� oko w oko z rzeczywisto�ci�, odwróci� si� powoli.Niestety.Przeczucie go nie myli�o.Nie mo�na powiedzie�, �eby Mied�win wygl�da� kwitn�co.Prawd� mówi�c, sprawia� wra�enie wycie�czonego.Porusza� si� powoli, niepewnie, jakby na ugi�tych nogach.Ale szed�, z daleka daj�c znaki, by byli cicho.Z ca�� pewno�ci� nie by� widmem.Je�li nawet kto� mia�by co do tego w�tpliwo�ci, rozwia� je musia� wigor, z jakim zaklinacz si�gn�� po drewnian� flasz� z miodem, podan� mu przytomnie przez jednego z wojów, gdy wreszcie si� do nich zbli�y�.- Sza! - rzuci� najpierw nie znosz�cym sprzeciwu tonem, t�umi�c tym w ostatniej chwili rodz�c� si� w gard�ach wojów owacj�, po czym przytkn�� butelk� do ust i opró�ni� j� starannie.- Sza! - powtórzy� pewniejszym ju� g�osem, siadaj�c na omsza�ym, przewróconym pniu.- Tylko mi tu �adnych wrzasków nie robi�.Kraj lasu o dwa kroki, a zaraz za nim wrogi zasiek.- Hm, có� - odchrz�kn�� Przybywój.- No, to my ju� chyba sobie pojedziemy.Zbieramy si�, M�ody.- Ej�e, mo�ci setniku! Jak�e� to? Take�cie chcieli cudów i bohaterskich czynów, a teraz, kiedy w�a�nie na nie pora, my�licie ucieka�?- Kto by tam ucieka�? My�la�em tylko, �e ju� na dzi� wystarczy.- O nie - Mied�win wydoby� z kieszeni ampu�k� z jakim� magicznym �wi�stwem i jednym zdecydowanym ruchem po�kn�� jej zawarto��.Skrzywi� si� okrutnie, otrz�sn��, splun�� na podszyt u swoich stóp.Wokó� rozniós� si� przenikliwy zapach zio�owej tynktury.- Jak�e� niby, khy, khy - odkaszln�� i podj��, tonem jeszcze pewniejszym, ni� przed chwil�.- Jak�e� to, wystarczy? Sami�cie zapowiadali.Teraz Mied�win was poprowadzi na wroga.Mied�win si� niczego nie l�ka, b�dzie trzeba, puszcza�skie demony zaklnie, a b�dzie trzeba, magiczny ogie� skrzesa, jako zwyk�e ognisko.A wy setniku nagle si� zabieracie? Nie chcecie chyba, by który� z obecnych tu wojów pomy�la�, �e�cie ino z przebieg�o�ci do poga�skiej sprawy przystali, i �eby was na odchodne pocz�stowa� �elazem?- �artujecie sobie, Mied�win - mrukn�� niepewnie setnik po chwili namys�u.- A �artuj�.Jeszcze.Wiecie, setniku, jako stary wojak, jak to si� �artuje tu� przed szturmem, kiedy nie wiadomo, kto �ywy powróci.D�o� Mied�wina namaca�a kolejn� z upchanych po kieszeniach ampu�ek z eliksirem i wydoby�a j� na �wiat�o dzienne.- Ma�o kto powróci, obawiam si� - rzek� przytomnie Przybywój.- Zasiek solidny, a w �rodku ca�y mój hufiec.Dobrzy wojacy, ksi���ca dru�yna, z zaskoczenia ich nie wzi��.Oj, lelum, lelum, ile to si� krwi bratniej poleje.Mied�win po�kn�� kolejny eliksir.Potem nabra� g��boko powietrza, chuchn��, zatrzepota� powiekami i przeci�gn�� si�, jakby obudzony ze snu.- Có�, taka dola - oznajmi� filozoficznie.- Koszt uzyskania, rzek�bym.Za to hyr pójdzie o setniku Przybywoju, co to si� by� wróci� na s�uszn� spraw�.Pewnie, w karierze mu to nie pomog�o, ale za to s�awa!Odylen skurczy� si�, usi�uj�c sobie przypomnie�, od której strony ksi���cy siepacze zwykli byli zaczyna� obdzieranie ze skóry.Przybywój westchn�� tylko g��boko, zagl�daj�c Mied�winowi g��boko w oczy.Nie by�y to ju� te same oczy co wcze�niej, podkr��one i m�tne.L�ni�y dziwn�, niezdrow� gor�czk�, �renice zw�a�y si� w pionowe szparki, niczym u kota.Cokolwiek by�o w mied�winowych eliksirach, dzia�a�o.- �wita zaraz - zaklinacz podniós� si� z pniaka, tak spr�y�cie, jakby �wie�o powsta� z �o�a po gruntownym wypoczynku.- Czas sprawia� szyki.Wiesió�?- Tumci! - odezwa� si� przyciszony, dysz�cy przej�ciem g�os.- Na prawe skrzyd�o.Chudywoje - na lewe.Ja pójd� po�rodku, a nasz setnik przede mn�, i�by go dobrze z zasieku widziano.Doj�� cichcem do skraju lasu, a tam si� zatrzyma� i czeka� mego sygna�u.- A sygna� jaki b�dzie? - zapyta� Darzys�aw.- Ju�e�my o tym mówili.Zreszt� niewa�ne.Taki b�dzie, �e go nikt nie przegapi.Na pewno.W kilka chwil szeregi by�y sprawione.Uwa�nym krokiem poganie ruszyli w ciszy ku skrajowi lasu.Przybywój milcza� nieprzenikniony.Odylen chrz�ka� co i raz, tr�c nerwowo pi�ci� poranny zarost.Wiesió� promienia� szcz�ciem.Mied�win z ka�dym krokiem mia� na twarzy wyraz coraz wi�kszego skupienia.Przymru�a� oczy, marszcz�c przy tym czo�o, jakby spogl�da� bardziej w samego siebie, ni� pod nogi.Stan�li w ko�cu na kraw�dzi lasu, kryj�c si� za pniami ostatnich drzew b�d� w krzakach.Rozleg�y wrogi obóz u ich stóp zdawa� si� u�piony.Pierwsze promienie wschodz�cego s�o�ca zal�ni�y na szczycie zatkni�tej w ziemi� chor�gwi.Odylen obróci� si� do Mied�wina i w jednej chwili zapomnia� o ogarniaj�cym go l�ku.Mied�win sta� z roz�o�onymi szeroko r�kami, niczym �erc nad wieszczb�, z przymkni�tymi oczyma.Po skroniach �cieka� mu pot.Wargi porusza�y si� rytmicznie, ale zakl�� nie sposób by�o dos�ysze�, nawet w takiej ciszy, jaka zapad�a teraz nad skrajem lasu.Z pocz�tku zdawa�o si�, �e to tylko z�udzenie, gra s�onecznych promieni w porannej mgle [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

unmsb.keep.pl