[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.w praktyce jest oczywiœcie inaczej - nawet idealnie zaostrzony o³Ã³wek, rysuj¹cy cieniutk¹ kreskê, nie da nam idealnej linii.Wystarczy popatrzyæ na rysunek przez szk³o powiêkszaj¹ce, by stwierdziæ, ¿e narysowana linia ma jak¹œ gruboœæ.Idealnej linii nie zobaczymy nigdy, ale to nie przeszkadza w rozwa¿aniach teoretycznych - wystarczy pamiêtaæ o zerowej gruboœci.Pos³uguj¹c siê definicj¹ linii krzywej jako œladu poruszaj¹cego siê punktu, mo¿emy sobie wyobraziæ przeró¿ne kszta³ty, które s¹ liniami.Wydawa³oby siê jednak, ¿e - mimo mo¿liwej ró¿norodnoœci uzyskiwanych wyników - pewne ograniczenia s¹ oczywiste.Na przyk³ad, absurdalnie brzmi hipoteza, ¿e kwadrat te¿ mo¿na otrzymaæ jako œlad poruszaj¹cego siê punktu, czyli ¿e kwadrat jest lini¹.Rzecz jasna, nie chodzi tu o brzeg, lecz o figurê p³ask¹.No w³aœnie.Kwadrat jest figur¹ p³ask¹ i ma dodatnie pole, a linia nie ma gruboœci, wiêc coœ takiego wydaje siê niemo¿liwe.w praktyce mo¿na sobie wyobraziæ, ¿e ma¿¹c o³Ã³wkiem, zama¿emy powierzchniê kwadratu, ale to wynika z niedoskona³oœci narzêdzia.Trudno, ¿eby coœ, co nie ma gruboœci, mog³o mieæ pole dodatnie.Tymczasem.Okaza³o siê, ¿e definicja zgodna z naturaln¹ intuicj¹ mo¿e prowadziæ do rezultatów zupe³nie z t¹ sam¹ intuicj¹ niezgodnych.Otó¿ w roku 1890 W³och Giuseppe Peano udowodni³, ¿e jako ci¹g³y obraz odcinka mo¿na otrzymaæ kwadrat (pe³ny).Mówi¹c obrazowo, jest mo¿liwe takie narysowanie linii, ¿e rysuj¹c j¹ idealnie naostrzonym o³Ã³wkiem (nieskoñczenie cienk¹ kresk¹) w skoñczonym czasie, nie odrywaj¹c o³Ã³wka od papieru, przeprowadzimy tê liniê przez ka¿dy punkt kwadratu.Niewiarygodne, ale prawdziwe.Mo¿na siê domyœlaæ, ¿e krzywa o tak oryginalnej w³asnoœci nie mog³a byæ dana prostym wzorem.i rzeczywiœcie, nie jest ona okreœlona tak jak najbardziej znane, typowe funkcje, lecz mozolnie i starannie konstruowana.Idea konstrukcji Peano nie by³a zbyt trudna, ale wymaga³a dok³adnego sprawdzenia wielu szczegó³Ã³w i wykorzystania pewnych twierdzeñ.G³Ã³wna myœl polega³a na tym, ¿e krzywa jest konstruowana jako graniczny efekt pewnego ci¹gu krzywych, odpowiednio j¹ przybli¿aj¹cych.Dzielimy kwadrat na dziewiêæ mniejszych kwadratów i prowadzimy krzyw¹ po ich przek¹tnych.Nastêpnie ka¿dy kwadrat dzielimy na dziewiêæ mniejszych i w ka¿dym z nich nasz¹ liniê (poprzednio biegn¹c¹ po przek¹tnej) odpowiednio modyfikujemy.i tak dalej.Taka metoda wymaga jednak ogromnej starannoœci i dok³adnego sprawdzenia.Trzeba dobrze zdawaæ sobie sprawê z tego, jakie wnioski wolno wyci¹gaæ przy przejœciu granicznym, a jakich nie.Zbyt pochopne wnioskowanie mo¿e prowadziæ do wielu fa³szywych wniosków - na tym, na przyk³ad, opiera siê jeden ze znanych "dowodów" tego, ¿e 1 = 2.Trzeba wiêc konstrukcjê przeprowadzaæ umiejêtnie i starannie.Dalej, gdy ju¿ mamy oczekiwany efekt koñcowy, nale¿y upewniæ siê, ¿e krzywa jest taka, jak chcemy - czyli jest obrazem ci¹g³ym przedzia³u - oraz ¿e istotnie przechodzi przez ka¿dy punkt kwadratu.To wszystko nie jest banalne ani krótkie, ale "do zrobienia".Najtrudniej chyba by³o uwierzyæ, ¿e taka konstrukcja jest mo¿liwa.Matematyczna dzia³alnoœæ Peano (1858-1932) by³a zwi¹zana z Turynem.Na tamtejszym uniwersytecie studiowa³ i póŸniej pracowa³ przez ca³e ¿ycie.Profesorem zosta³ w roku 1890, czyli w tym samym, w którym dokona³ odkrycia s³ynnej krzywej.Wspomina siê o nim w wielu dziedzinach matematyki - w analizie matematycznej, w równaniach ró¿niczkowych (jedno z najbardziej podstawowych twierdzeñ o istnieniu rozwi¹zañ równañ nosi jego imiê), w arytmetyce teoretycznej (mówimy o aksjomatyce Peano liczb naturalnych).Wynik Peano by³ co najmniej zaskakuj¹cy.Jednak¿e dwanaœcie lat wczeœniej matematycy prze¿yli wiêkszy wstrz¹s.w roku 1878 Georg Cantor udowodni³, ¿e istnieje funkcja przeprowadzaj¹ca przedzia³ w kwadrat w ten sposób, ¿e ka¿dy punkt kwadratu jest obrazem pewnego punktu przedzia³u, i to dok³adnie jednego.Inaczej - punkty kwadratu i odcinka mo¿emy po³¹czyæ w pary.Zachwia³o to utartymi pogl¹dami i wrêcz zaszokowa³o wielu uczonych.z wynikami Cantora zwi¹zanymi z nieskoñczonoœci¹ jeszcze siê tu spotkamy.Funkcja podana przez Cantora nie by³a ci¹g³a.Rok póŸniej Niemiec Eugen Netto udowodni³, ¿e funkcja tego w³aœnie typu, czyli przyporz¹dkowuj¹ca wzajemnie jednoznacznie punktom odcinka punkty kwadratu, ci¹g³a byæ nie mo¿e.Twierdzenie to jednak nie dotyczy³o funkcji, w których wartoœci mog¹ siê powtarzaæ; wskazywa³o jedynie, ¿e ³¹czenie w pary punktów odcinka i kwadratu nie mo¿e siê odbywaæ w zbyt porz¹dny sposób.Wyjaœnienia wymaga³o jeszcze pytanie o ci¹g³e - ale z mo¿liwoœci¹ powtórzeñ - przekszta³cenie odcinka w kwadrat.S¹dzono raczej, ¿e i to oka¿e siê niemo¿liwe.Peano obali³ jednak te przypuszczenia.Wynik Peano da³ podstawê do dalszych badañ w tym kierunku.Wkrótce podano kolejne konstrukcje krzywych wype³niaj¹cych kwadrat.Skonstruowali je miêdzy innymi: David Hilbert (1891), Eliakim Hastings Moore (1900), Henri Lebesgue (1904), Wac³aw Sierpiñski (1912) i George Pólya (1913)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]