Stacja arktyczna Zebra

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pochyli�em si� do niego i odci�gn��em kaptur.-�wiat�o! - Wykrzykn��.- �wiat�o! Spójrz, doktorze, tam! Rzeczywi�cie zobaczy�em�wiat�o, d�ug�, w�sk�, dziwnie bia��, pionow� smug� �wiat�a, wydobywaj�c� si� zbaraku umiejscowionego naprzeciwko tego, przy którym stali�my.Schyleni, podwiatr, potaszczyli�my Zabrinsky.ego przez dziel�c� nas przestrze�.Po razpierwszy o�wietli�em co�, co nie by�o tylko metalowym szkieletem.Barak.Poczernia�y i nadpalony, troch� krzywy, zabity dykt� w miejscu jedynego okna,ale barak.�wiat�o pada�o z lekko uchylonych drzwi od zawietrznej strony.Po�o�y�em d�o� na klamce, jak dot�d jedynym w Stacji miejscu, gdzie nie by�ozna� �ladów ognia.Zawiasy zaskrzypia�y niczym stara, zardzewia�a brama nacmentarzu o pó�nocy i drzwi si� uchyli�y.Weszli�my do �rodka.Barak ten owymiarach pi�� i pó� metra na trzy, o�wietlony do najdrobniejszego szczegó�uupiornym blaskiem, dobywaj�cym si� z zawieszonej na haku po�rodku b�yszcz�cego,aluminiowego sufitu latarni sztormowej.Sufit pokrywa�a gruba, przezroczystawarstwa lodu, z wyj�tkiem ma�ego kr�gu w najbli�szym s�siedztwie lampy.Lódpokrywa� równie� od góry do do�u wszystkie �ciany.Drewniana pod�oga nie by�aoblodzona tylko tam, gdzie le�eli ludzie, ale mo�e i oni le�eli na lodzie, niemog�em tego sprawdzi�.Moim pierwszym wra�eniem, w�a�ciwie przekonaniem, którezmrozi�o mnie jeszcze bardziej ni� arktyczny sztorm na zewn�trz, by�a my�l, �eprzybyli�my za pó�no.Widzia�em w swoim �yciu wielu martwych ludzi i wiedzia�em,jak wygl�da nieboszczyk, a to co teraz zobaczy�em zaskoczy�o mnie.Bezkszta�tne,skulone, nie daj�ce znaku �ycia sylwetki le��ce pod pogniecionymi stertamiko�der, szmat i skór.Nie da�bym z�amanego pensa za to, �e u któregokolwiek znich ko�ata�o jeszcze serce.St�oczone blisko siebie postaci, le��ce nierównympó�kolem w najdalszym od drzwi k�cie baraku.Panowa� ca�kowity bezruch, takjakby le�eli tu ca�� wieczno��.Oprócz syku lampy ci�nieniowej, nie s�ycha� by�o�adnego d�wi�ku.Nie licz�c oczywi�cie nieustannego b�bnienia kryszta�ków lodu owschodni� �cian� baraku.Posadzili�my Zabrinsky'ego i oparli�my go o �cian�.Rawlings zdj�� tobó� z pleców, wyj�� kuchenk�, od�o�y� na bok r�kawice i zacz��wygrzebywa� brykiety.Hansen zaci�gn�� za sob� drzwi, odpi�� rzemienie plecaka,wyrzucaj�c konserwy na pod�og�.Z jakiego� powodu odg�os szalej�cej na zewn�trzburzy oraz syk lampy pot�gowa�y �miertelny bezruch w baraku.Nag�y, metalicznygrzechot upadaj�cych puszek sprawi�, �e a� podskoczy�em.Podskoczy� równie�jeden z martwych.Cz�owiek le��cy najbli�ej mnie poruszy� si� niespokojnie,przekr�ci� i usiad� wpatruj�c si� w nas niedowierzaj�co zamglonymi iprzekrwionymi oczyma.Mia� odmro�on� i okropnie poparzon� twarz.�lady poparze�zakrywa� cz�ciowo zarost.Przez kilka niezmiernie d�ugich sekund wlepia� w nasoczy nie mru��c powiek a nast�pnie, popchni�ty chyba jakim� odruchem godno�ci,zignorowa� moje wyci�gni�te rami� i chwiejnie, z wyra�nym wysi�kiem podniós� si�na nogi.Nagle jego pop�kane i poparzone wargi rozchyli�y si� w u�miechu.-Stracili�cie cholernie du�o czasu na przyj�cie tu.- G�os mia� chropowaty is�aby z typowym londy�skim akcentem.- Nazywam si� Kinnaird, radiotelegrafista.- Whisky? - Zapyta�em.U�miechn�� si� ponownie i oblizuj�c j�zykiem sp�kanewargi skin�� g�ow�.Widok mocnej whisky, wlewanej do gard�a przywiód� mi na my�lwidok cz�owieka pokonuj�cego w beczce wodospad Niagara, przez chwil� widocznego,by za moment rozp�yn�� si� na zawsze.Zgi�� si� w pó�, kaszl�c chrapliwie, a��zy nap�yn�y mu do oczu, ale kiedy si� wyprostowa�, jego wychud�e i zabiedzonepoliczki nabra�y koloru, a �ycie zacz�o powraca� do zmatowia�ych oczu.- Je�lizawsze witasz si� z takim fasonem, brachu, to przyjació� ci nie brak.- Pochyli�si� i potrz�sn�� za rami� cz�owieka, obok którego le�a� przedtem.- Wstawaj,Jolly, stary druhu.Gdzie twoje maniery.Mamy towarzystwo.Obudzenie Jolly'ego,"starego druha", wymaga�o kilku mocnych szarpni��.Jednak ockn�wszy si� od razuby� ca�kiem trze�wy i momentalnie, cho� nieco chwiejnie, wsta� na nogi.By�niskim, puco�owatym osobnikiem o oczach koloru chi�skiej porcelany i chocia�zarost jego twarzy, tak samo jak i Kinnairda, a� si� prosi� o brzytw�, topoliczki zachowa�y resztki kolorów, a okr�g�a, pogodna twarz nie wygl�da�a nazmizerowan�.Wargi i nos nie przedstawia�y jednak zbyt przyjemnego widoku.Odmro�enie zrobi�o swoje.Niebieskie oczy zamigota�y zdumieniem, otworzy�y si�szeroko, a nast�pnie rozb�ys�y powitaniem.Odgad�em, �e Jolly umie b�yskawicznieprzystosowa� si� do ka�dej sytuacji.- Go�cie, och? - jego g�os tr�ci�irlandzkim akcentem.- Jeste�my diabelnie szcz�liwi widz�c was, ch�opcy.Czy�honory domu, Jeff.- Nie przedstwili�my si� - powiedzia�em.- Jestem doktorCarpenter, a to.- To� to sympozjum Brytyjskiego Stowarzyszenia Lekarzy, starydruhu - przerwa� mi Jolly.Jak si� pó�niej okaza�o, zwrotu "stary druhu" u�ywa�co chwil�, a przynajmniej co trzecie zdanie.Maniera ta nieco dziwniekontrastowa�a z irlandzkim akcentem.- Doktor Jolly? - Zgadza si�.Lekarzwojskowy, stary.- Rozumiem.To jest porucznik Hansen z ameryka�skiej �odzipodwodnej "Delfin".- �odzi podwodnej? - Jolly i Kinnaird spojrzeli po sobie, apotem na nas.- Powiedzia� pan �odzi podwodnej? - Na wyja�nienia b�dzie czas.Oficer torpedowy Rawlings i radiooperator Zabrinsky.Spojrza�em w dó� naskulonych na pod�odze m�czyzn.Niektórzy z nich zaczynali porusza� si� nad�wi�k g�osów, inni unosili si� ju� na �okciach.- Co z nimi? - Dwa lub trzyprzypadki powa�nych oparze� - odpar� Jolly.Dwóch lub trzech wycie�czonychzimnem i brakiem �ywno�ci, ale nie na tyle, �eby jedzenie i ciep�o nieprzywróci�o im si� w ci�gu paru dni.Kaza�em im si� tak st�oczy�, �eby mogli si�ogrza� nawzajem.Przeliczy�em ich.Dwunastu.Razem z Jollym i Kinnairdem.-Gdzie reszta? - Zapyta�em.- Reszta? - Kinnaird spojrza� na mnie w nag�ymzdziwieniu, z ch�odnym wyrazem twarzy.Wskaza� za siebie: - W nast�pnym baraku,brachu.- Dlaczego? - Dlaczego? - Potar� zm�czonym ruchem czo�o tu� ponadprzekrwionymi oczyma.- Dlatego, �e nie przepadamy za spaniem w pomieszczeniupe�nym zw�ok.- Nie prze.- urwa�em i spojrza�em na ludzi u moich stóp.Siedmiu z nich ju� si� przebudzi�o, trzech podpar�o na �okciach, czterech le�a�obez ruchu, wszyscy wygl�dali na os�upia�ych ze zdziwienia.Trzech �pi�cych, czyte� mo�e nieprzytomnych mia�o poprzykrywane twarze.Powiedzia�em powoli: - By�owas dziewi�tnastu.- Dziewi�tnastu - zawtórowa� Kinnaird.- Pozostali.no.nie mieli nawet szansy.Nie powiedzia�em nic.Uwa�nie lustrowa�em twarzeprzytomnych ju� ludzi, maj�c nadziej� ujrze� w�ród nich t�, któr� pragn��emzobaczy�.Jeszcze �udzi�em si�, �e nie rozpozna�em jej od razu, ze wzgl�du nato, �e odmro�enia, g�ód i poparzenia czyni�y j� nierozpoznawaln� [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ pdf @ download @ ebook

Podobne